Column Melissa: Mensen, laten we een keer eerlijk tegen elkaar zijn

Wanneer ik mijn columns deel op Facebook, krijg ik soms deze reactie: “Wat knap dat je zo eerlijk en open durft te zijn.” Ik ben natuurlijk altijd in voor een compliment en zo zie ik zo’n reactie ook: als een compliment. Toch kan ik het ook niet altijd plaatsen, want als ik een column schrijf, voelt het niet alsof ik mij bloot geef. Toch gaat het blijkbaar vaak over dingen waar andere mensen het niet zo graag over hebben.

Misschien komt dat omdat ik redelijk vrij ben opgegroeid of dat mijn generatie over het algemeen wat minder taboes kent, dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat wij als mensheid eerlijkheid heel hard nodig hebben. Daarom ben ik zelf zo open in mijn columns. Wanneer ik schrijf over mijn studieschuld (iets waar ik mij overigens wel voor schaam) of hoe sommige docenten geen oog voor mij hadden, dan schrijf ik dat niet om medelijden te wekken.

Als ik over mijn terminaal zieke ouders schrijf, is dat evenmin voor medelijden of likes op Facebook en schrijven over mijn studie in Rusland doe ik niet om op te scheppen. En als ik schrijf over afvallen, dan doe ik dat echt niet om naar complimentjes te vissen. In mijn column geef ik een inkijkje in mijn leven. Niet omdat mijn leven nou zo interessant is, maar om te laten zien; je bent niet alleen.

Daarvoor moet je wel eerlijk zijn en open kaart spelen. Dat doen we echter niet vaak genoeg. Op Instagram, Facebook en TikTok laten we, vooral mijn generatie, een plaatje zien van ons ‘perfecte’ leven. Maar geen leven is perfect. Niets is zomaar ‘koek en ei’. Door net te doen alsof we allemaal zo gelukkig zijn, creëren we hele volksstammen die denken dat het leven nooit kut mag zijn. Waarom doen we dat onszelf aan? Zijn we niet allemaal weleens onzeker over ons lichaam? Maken we niet allemaal dingen mee die we liever hadden overgeslagen? Voelen we ons niet allemaal weleens ellendig, waardeloos of eenzaam?

Ik denk oprecht dat we beter af zijn als we eerlijk kunnen zijn over onze gevoelens. Wat zou er gebeuren als een veertigjarige vader wel durft te zeggen dat hij worstelt met zelfmoordgedachten? Hoe zou het aflopen als onze tieners wel eerlijk durven te zeggen dat ze er helemaal doorheen zitten? Dat onze zonen durven toe te geven dat ze een slechte relatie hebben met sport en dat onze dochters eerlijk durven te vertellen over een negatieve seksuele ervaring? Zouden we dan niet sneller suïcidale mensen kunnen helpen, burn-outs kunnen voorkomen, eetstoornissen vroeg kunnen behandelen en ongewenst seksueel gedrag kunnen aanpakken? Als dat is wat we kunnen bereiken met eerlijkheid, waarom doen we dat dan niet vaker?

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.