Column Melissa: Dit jaar verbaasde ik mij over de weerbaarheid van de mens

Wanneer iemand uit je omgeving terminaal ziek wordt kun je het niet helpen om na te denken over wat hun onvermijdelijke dood met jouw leven gaat doen. Er is een Engels woord voor, anticipatory grief, waarvan ik de officiële Nederlandse term niet kan vinden maar wat je vrij kunt vertalen naar geanticipeerde of vooruitlopende rouw. Ik heb er helaas veel ervaring mee, met twee zieke ouders, en ik kan je vertellen; echt leuk is het niet om je een voorstelling te maken van de dag dat je een ouder verliest. 

Als ik nadacht over de dood van mijn moeder zag ik oneindig veel donkere dagen met verdriet voor me. Nachtenlang niet slapen, alleen maar ongezonde dingen eten (ja, ik ben een emotie-eter), weken zonder sociaal contact en werken, vergeet dat maar. In mijn hoofd was het verliezen van mijn moeder zo groot dat ik verwachtte weken niet te kunnen functioneren. Toen het onvermijdelijke toch gebeurde zette ik mij schrap: hier gaan we! Alleen de nacht na mijn moeders dood sliep ik als een roosje, samen met mijn nichten en neven hebben we gezellig de rouwkaarten van alle adressen voorzien en nog geen twee uur nadat ik mijn moeder begroef aten we patat aan tafel en lachten we om mijn neefje, die zich bescheurde omdat de kurkentrekken op een poppetje leek. 

Ondanks dat het verdriet enorm was en haar gemis nog steeds een groot gedeelte van de dag door mijn hoofd spookt, bleek dat ook mijn leven gewoon door ging. Werken, sporten, afspreken met vrienden, alles pakte ik vrij snel weer op. Af en toe was ik zelfs bang dat ik het allemaal te snel deed, maar tot nu toe ben ik nog nooit ver over mijn eigen grenzen gegaan. De pijn van haar verlies en de behoefte om mijn dagelijkse leven weer op te pakken kan bijkbaar naast elkaar bestaan. Ik verbaas me over mijn eigen kracht, over het feit dat ik dít kan. Ik ben, om eerlijk te zijn, best wel trots op mijzelf. 

Nu ik hier zo bij stil sta, aan het einde van het jaar, snap ik niet echt waarom het mij verbaast. In de geschiedenis van de mensheid laten we constant zien dat we kunnen leven met extreme uitdagingen. Kinderen die hun ouders verliezen en ouders die hun kinderen verliezen, het is geen nieuw concept, uitgevonden door een simpele redacteur in Friesland. Er zijn kinderen die opgroeien in oorlogen, mensen die ziek worden of gewond raken, families die in één klap afscheid moeten nemen van een aantal familieleden, slachtoffers van geweld binnen een relatie, van mensenhandel of misbruik. Er gebeuren vreselijke dingen in de wereld, dingen die je je niet kan of wil voorstellen, en toch vinden mensen elke dag de kracht om verder te gaan. 

De mens is ongelooflijk weerbaar. We zijn buigbaar en sterk. Vergeet dat nooit als je denkt dat je iets niet kan, dat je iets niet aan kunt. Er is een onuitputtelijke bron van kracht ergens in ons, een kracht waarvan ik nooit eerder wist dat ik die had maar waarvan ik hoop dat ik die bron altijd terugvindt. Dat betekent overigens niet dat het soms niet zwaar is, dat je soms niet valt, maar de kracht om weer op te staan zit in je!

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.