De gedachte van nooit meer een moeder

Een jaar geleden kreeg mijn moeder de diagnose alvleesklierkanker en een paar maanden later kregen we daarbij te horen dat de kanker niet te genezen is. Alvleesklierkanker is nou eenmaal superdodelijk en de tumor zit bij mijn moeder op een plek dat hij niet weg te snijden is. Wanneer artsen je die diagnose stellen, onopereerbare alvleesklierkanker, dan weet je dat je dagen zijn geteld. Dit jaar, op nieuwjaarsdag, dacht ik bij mijzelf: 2021 wordt het jaar dat mijn moeder sterft.

Het liep net even wat anders, want de levensverlengende chemo’s sloegen enorm goed aan. De tumor kromp zelfs! Dankzij mijn moeder’s assertiviteit, waar ik mij vroeger zo om schaamde, kreeg ze mogelijkheid om na de chemo’s nog bestralingen te krijgen. Ik weet niet hoe het haar is gelukt, pure wilskracht, een medisch wonder of gebeden die verhoord zijn, maar mijn moeder is er nog. 

Dat brengt weer hele nieuwe gevoelens met zich mee. Na de diagnose had ik veel verdriet, maar tijdens de behandelingen kreeg ik stiekem toch weer een beetje hoop. Alleen was het geen goede hoop, geen gezonde hoop. Het was onrealistische hoop waarachter ik mijn angst kon verschuilen, net zoals een kind zich kan verstoppen achter een dun boompje, volledig overtuigd dat niemand hem kan zien. Hoop, dankbaarheid en nuchterheid waren manieren om de angst, het verdriet en de verlorenheid weg te drukken. 

Nu, een jaar later, lukt het niet meer. De realiteit dat mijn moeder toch écht doodgaat aan kanker dringt zich op. Langzaam voel ik hoe die hoop wegzakt uit mijn lichaam en wordt vervangen door verdriet. Verdriet en angst voor haar dood, maar ook voor die tijd daarna. Hoe ga je om met de gedachte dat je je moeder nooit meer ziet, dat je nooit meer haar hand kan vasthouden, dat je nooit meer tegen haar aan kan kruipen op de bank? Hoe overleef je het idee dat je nooit meer naar haar toe kan voor wijze raad? Dat er niemand is die precies kan aanvoelen hoe ik mij voel, hoe goed ik dat ook probeer te verbergen? Ik dacht dat ik een onafhankelijke vrouw ben geworden, met een grote mensenbaan, een stabiele relatie en een eigen appartement (of noujah, eigen... een huurappartement), maar opeens realiseer ik mij dat ik mijn moeder nog nodig heb. Ik kijk op tegen haar dood, maar nog meer tegen die tijd daarna. De overweldigende pijn dat ik krijg na haar dood op de momenten dat ik haar nodig heb. De realiteit dat ik haar dan niet meer kan bellen, dat ik naar huis kan gaan maar dat zij er dan niet meer is en dat mijn moeder dan écht nergens meer is, die breekt mij. 

Goh, wat hoop ik dan dat er een hemel is.