Damestrainer Dennis Oegema van S.C. Stiens: “Ik hoop dat we het Noordelijke damesvoetbal in stand kunnen houden”

STIENS - Vrouwenvoetbal is de afgelopen jaren steeds populairder geworden, maar er is nog altijd een flinke wereld te winnen. Zo kunnen vele dames in het profvoetbal nog altijd niet (volledig) leven van de voetballerij en zich daardoor ook niet optimaal focussen op het voetbal. Hoe groot is dan het perspectief voor talentvolle jonge meiden, die de droom hebben om ooit het profvoetbal te halen? Het is een lastig vraagstuk, erkent Dennis Oegema, hoofdtrainer van de S.C. Stiens Vrouwen 1. De vrouwenafdeling van de gemoedelijke dorpsclub nabij Leeuwarden is al jarenlang actief op landelijk niveau en wil dat in de toekomst graag handhaven. Dat is echter een behoorlijke uitdaging. We praten met de hoofdtrainer over de prestaties van de dames van S.C. Stiens, maar ook de maatschappelijke uitdaging die voorhanden ligt. 

De 35-jarige Dennis Oegema is geen onbekende in het vrouwenvoetbal. In het verleden voetbalt hij zelf onder andere in het Eerste elftal van Hardegarijp, de club waar hij ook de dames traint. Daarna besluit de jonge trainer zich verder te ontwikkelen bij de vrouwenafdeling van S.C. Stiens, waar hij onder de vleugels van Atty Eelkema zijn TC3 (UEFA-C) diploma weet te behalen. Hier maakt hij voor het eerst kennis met de talentvolle lichting van de Stiensers. Anderhalf jaar geleden neemt Dennis het stokje van Atty over als hoofdtrainer en komt hij ‘op eigen benen’ te staan. Daar geniet hij, ondanks alle uitdagingen, ontzettend van. “De liefde voor het vrouwenvoetbal komt niet van een vreemde”, licht Dennis toe. “Mijn vader Gerard trainde in het verleden ook succesvolle vrouwenteams, zoals: MKV ‘29 en Nicator. Daardoor heb ik altijd van dichtbij gezien hoe leuk en uitdagend het vrouwenvoetbal is. Het is er als het ware met de paplepel ingegoten.”

Foto: S.C. Stiens

Plezier en respect

Vooral de acceptatie en het ‘voor elkaar door het vuur gaan’ vindt Dennis meer een vanzelfsprekendheid bij de vrouwen. “En ik kan het weten, want ik ben zelf ook niet de makkelijkste geweest als speler”, lacht hij zelfbewust. Deze aspecten maken dat hij samen met het team effectief kan ontwikkelen. Plezier en respect vormen bij Dennis de basis. “Bij het herenvoetbal hoor je toch vaker een ‘Ja, maar... en waarom doen we dit? Daarom vind ik het veel fijner om met vrouwen te werken.”

Veel mutaties

Ook bij S.C. Stiens kan Dennis goed zijn ei kwijt. Al zijn de omstandigheden niet gemakkelijk voor de ambitieuze trainer. “Ik ben er anderhalf jaar geleden ingesprongen, niet wetende hoeveel mutaties er zouden plaatsvinden”, legt hij uit. “Twee seizoenen geleden werden we derde in de landelijk Hoofdklasse en speelden we nacompetitie voor promotie naar de Topklasse. We wisten dat er maar liefst negen dames (met de nodige kwaliteiten) afscheid zouden nemen. Dat riep de vraag op of het wel verstandig zou zijn om te promoveren. We gingen ervoor, maar het is niet gelukt.”

Handhaving voelt als kampioenschap

De vele mutaties maken ook dat de handhaving van het afgelopen seizoen voor Dennis aanvoelt als een kampioenschap. S.C. Stiens VR1 eindigde op een hele knappe negende plek (van de twaalf), waardoor de Stiensers net boven de degradatiestreep bleven. “Het was een hele grote uitdaging, want je weet aan het begin van het seizoen niet goed waar je staat. Met de handhaving hebben wij het maximale eruit gehaald samen, waardoor het echt aanvoelt als een kampioenschap.”

Foto: eigen beeld

Toekomst van het damesvoetbal

Dus speelt S.C. Stiens ook dit jaar weer (als enige Friese ploeg) in de landelijke Hoofdklasse. Iets om trots op te zijn, vindt ook Dennis. Maar het gegeven dat Stiens de enige Friese ploeg is in de Hoofdklasse, baart de trainer ook de nodige zorgen voor de toekomst van het (Noordelijke) damesvoetbal. “Het is knap en bijzonder, want er is vanuit Stiens jarenlang heel veel energie en tijd gestoken om deze meiden te ontwikkelen. Onder Atty is de groep nóg beter geworden dan ze al waren, want ze deden altijd veel op talent. Atty voegde daar een stukje voetbalinzicht aan toe. Dat resulteerde in een hele knappe prestatie. De laatste jaren zie je echter dat er steeds meer dames van buitenaf bij komen en dat de spoeling vanuit Stiens steeds dunner wordt. De vraag is dus wel hoe de selectie van Stiens er over een X aantal jaren uitziet. Op wat voor niveau zal Stiens dan acteren? Als ik zie hoeveel meiden er nog over zijn ten opzichte van toen ik begon, zijn dat er niet veel. Volgens mij zijn er in mijn selectie nog maar vier speelsters over vanaf het moment dat ik er als assistent bij kwam. Om dat even te duiden; ik heb nu op papier 21 spelers staan, waarvan 17 nieuwen ten opzichte van 3,5 jaar geleden. Vanuit de jeugd zijn er op dit moment twee speelsters die redelijk frequent voetballen en zo zijn er nog een aantal jeugdspelers die meetrainen, maar zij hebben tijd nodig om aan te passen aan het niveau. Dat is voor de lange termijn dus een grote uitdaging voor Stiens, maar ook voor het vrouwenvoetbal in het algemeen. Het feit dat er zo weinig dames van Noordelijke clubs op hoog niveau spelen, is best wel zorgelijk.”

Perspectief vergroten

Dennis denkt dat een stukje perspectief en corona een belangrijke rol hebben gespeeld in het verloop van de speelsters. “Je ziet dat meiden van 25 a 26 jaar ermee zijn gestopt, omdat ze ontdekt hebben dat er meer is dan alleen voetbal. Dat zijn juist de jaren dat je als voetballer kunt oogsten”, legt hij uit. “Daarnaast heb je clubs nodig die willen investeren in de dames. Het moet niet alleen om de heren draaien. Kijk bijvoorbeeld naar de trainingstijden en veldbezetting. Dat is bij de meeste clubs heel lastig, maar als je stappen wilt maken, dan heb je gewoon driekwart veld nodig om volwaardig te kunnen trainen. Op Tweede en Derdeklasniveau doen ze dat bijvoorbeeld wel bij de heren, maar op Hoofdklasseniveau bij de dames vaak niet. Ik hoop dat wij als amateurs, maar ook de vanuit de BVO’s het vrouwenvoetbal nog meer kunnen stimuleren. Als dat wordt aangespoord, krijgen meiden ook automatisch meer het geloof om op topniveau te kunnen voetballen. sc Heerenveen en FC Groningen timmeren de laatste jaren aan de weg, maar je ziet dat het best complex is om het damesvoetbal te laten groeien. Daarvoor hebben we elkaar nodig en dat begint al van bovenaf.”

Verder ontwikkelen

Er is dus nog wereld te winnen in het vrouwenvoetbal, maar dat weerhoudt Dennis er niet van om iedere week enthousiast met zijn ploeg aan de slag te gaan. “Het is geweldig om met deze groep te mogen werken. De ploeg heeft een gemiddelde leeftijd van bijna twintig, maar is ontzettend leergierig. Dat maakt het leuk om als trainer mee aan de slag te gaan. De meiden nemen veel aan en dat maakt dat je team stappen kunt zetten. Het begin van dit seizoen is niet makkelijk geweest, maar we zien al wel progressie. De meiden leren veel van het spelen van wedstrijden op dit niveau en wat er voor nodig is om wedstrijden te winnen. We gaan proberen om weer hoge ogen te gooien.”