Twee jaar geleden kreeg Kaj (20 jaar) een hersenbloeding, nu schrijft hij een boek

DRACHTEN - Stel je bent een gezonde achttienjarige jongen, je staat op het punt om je vwo eindexamen te beginnen en de tickets voor je examenreis zijn al geboekt. Plotseling slaat het noodlot toe; je krijgt een hersenbloeding. Twee maanden later wordt je wakker en je kan niets meer. Wat doe je dan? Hoe pak je je leven weer op?

Dit overkwam de twintigjarige Kaj Smit uit Drachten. Nu, nog maar twee jaar later, haalt hij zijn vwo-diploma alsnog, woont hij op zichzelf in Groningen, staat hij op het punt om met een coachingsopleiding te beginnen én schrijft hij zijn verhaal op in een boek. RondOm Drachten spreekt hem over zijn bijzondere herstel, zijn boek en de toekomst.

De eerste hoofdstukken

De eerste hoofdstukken van het boek zijn inmiddels klaar. Ze lezen als een ware nachtmerrie. Een gezonde jongeman die opeens een hersenbloeding krijgt en vervolgens maandenlang moet knokken voor zijn herstel. Vooral de eerste drie hoofdstukken, die gaan over de bloeding en de eerste weken waarin Kaj zwaar depressief en suïcidaal is, zijn heftig. 

‘Het enige wat ik kan typen is ‘zelfmoord’.” schrijft Kaj in hoofdstuk 1. ‘Ik had van alles tegen ze kunnen zeggen. Ik had kunnen typen dat ik dankbaar voor ze ben, dat ik veel van ze hou, dat ik sterk ben, maar dat kwam er allemaal niet uit. Ik heb maar één ding voor ogen. Ontsnappen uit deze hel. Weg van dit nutteloze lichaam.’ 

Voor Kaj zelf waren deze hoofdstukken ook moeilijk om te schrijven: “In mijn herinneringen was het natuurlijk al heftig, maar om het zo te lezen was het nog veel heftiger dan ik dacht.” Kaj is daarin niet de enige, zijn ouders lezen die hoofdstukken liever ook niet: “Ze hebben het wel gelezen omdat mijn herinneringen uit die tijd niet helemaal meer kloppen, maar ze vonden het niet leuk. De nieuwe hoofdstukken hebben ze ook nog niet gelezen en ik weet niet of ze dat ooit willen.”

Terugkijken; zo was ik

“Voor hen is het achter de rug, ze willen niet terugkijken,” gaat Kaj verder. “Maar ik zie het als iets wat positief is. Als ik nu ergens mee worstel, bijvoorbeeld met school, en ik lees wat ik allemaal achter de rug heb, dan ben ik trots. Het is gewoon gelukt. Er zijn altijd ups en downs.”

Kaj verblijft een anderhalve maand in het revalidatiecentrum in Beetsterzwaag. Zijn herstel gaat langzaam, maar er verandert wél iets in Kaj: “In de eerste weken was ik vooral aan het revalideren voor mijn ouders. Ik wilde niet dat zij een zoon hadden die een kasplantje is. Daarna kwam een omslagpunt. Dat was toen ik voor het eerst zelf opstond uit de rolstoel. Een klein succesje, maar toen wist ik dat er mogelijkheden zijn, dat het wel goed komt. Ik besefte dat ik dit leven niet voor mijzelf wil. Ik wilde weer mijn beste leven leiden.”

Kaj’s ouders stimuleren Kaj om keihard voor zijn herstel te vechten: “Vooral mijn vader was altijd aan mijn zijde. Hij pushte mij tot het uiterste.” Na een periode in Beetsterzwaag gaat Kaj naar het Daan Theeuwes Centrum, een revalidatiecentrum in Woerden (Utrecht) dat zich specialiseert in neurorevalidatie bij jongeren. Kaj verblijft daar een aantal maanden in een ziekenhuiskamer: “Dat vond ik vreselijk. Ik wist dat ik het nodig had om ‘op mezelf’ te wonen, maar eigenlijk kon ik dat nog niet. Mijn vader verzekerde de behandelaars dat ik het wél kon, omdat hij altijd bij mij zou zijn.” Achteraf bleek deze stap precies op het juiste moment genomen te zijn. Dankzij het harde werken en een nieuw medicijn merkt Kaj opeens grote vooruitgang: “Ik kon lopen zonder stok, kon mijn linkerhand weer bewegen en spreken ging ook nog eens veel beter. Niemand had dat verwacht.”

Andere mensen helpen

Inmiddels is het leven van Kaj totaal veranderd. Hij is bezig om zijn vwo-diploma alsnog te halen en begint binnenkort met een opleiding tot coach: “Voor de hersenbloeding wilde ik bedrijfskunde studeren en CEO worden van een multinational. Nu wil ik vooral mensen helpen, het liefst in de vorm van coaching.” Die droom is ontstaan in het revalidatiecentrum: “Daar was een mede-revalidant die net als ik een hersenbloeding had gehad. Zij was heel suïcidaal, net als ik, en revalideerde vooral zodat ze zo snel mogelijk een einde aan haar leven kon maken. Ik voelde een connectie met haar, omdat we precies dezelfde dingen doormaakten.”

Kaj ziet op LinkedIn dat zijn mede-revalidant hem daar opgezocht had: “Ik zocht haar daarom op Instagram op en knoopte een gesprek met haar aan in de DM’s. Zo wist ik dat ze een beetje kon praten, maar dat ze dat liever niet deed. Tijdens therapieën moedigde ik haar aan om te praten en als we elkaar tegenkwamen op de gang sprak ik altijd met haar. Heel kort, maar tien zinnen, om haar aan te moedigen. Ga zo door, het gaat lekker, zei ik dan.”

Een tijdje later komt Kaj haar moeder en oma tegen: “Ze bedankten me en zeiden dat hun dochter zonder mij allang een eind aan haar leven had gemaakt. Dat maakte zo’n indruk op mij. Met minimale inspanning had ik zo’n verschil gemaakt in iemands leven. Ik vroeg mezelf af; wat kan ik nog meer als ik mij volledig inzet?”

Een boek

Met de hulp van een ghostwriter schrijft Kaj nu zijn verhaal op: “Ik heb vaak gehoord dat mijn verhaal andere mensen inspireert. Daarom heb ik besloten het met nog meer mensen te delen.” Zijn droom is om mensen op een positieve manier te helpen, in de vorm van coaching. Hij is trots op de stappen die hij heeft gemaakt: “Twee jaar geleden kon ik nog helemaal niets en wilde ik dood. Nu kan ik alles weer!” Wil je Kaj steunen met zijn boek? Dat kan! Ga naar https://bit.ly/SteunKaj en steun hem financieel.