Column Rijkele Dijkstra: Elektrisch rijden

De wereld wordt zo langzamerhand klaargemaakt voor elektrisch rijden of kunnen we beter zeggen een klein deel van de wereld. Laten we ons concentreren op Nederland, dat kleine vlekje op de aardbol. Denk niet met deze inleiding dat ik anti elektrisch rijden ben. Ondanks mijn kortgeleden aangeschafte auto met verbrandingsmotor, heb ik wel degelijk gekeken naar een elektrische variant.

Om privé een batterijauto aan te schaffen, moet je ten eerste een stevig gevulde portemonnee hebben. Ondanks dat alle zich zelf respecterende merken zo langzamerhand elektrische modellen leveren, is de aanschaf, ondanks fiscale maatregelen, nog altijd pittig. De hoge aanschafprijs in combinatie met de fiscale voordelen maakt dat deze auto’s eigenlijk alleen aantrekkelijk zijn voor de zakelijke rijder. 

En is de zakelijke rijder dan blij met deze auto’s? Vaak niet. Een kleine actieradius in combinatie met wachtrijen voor de snellader die niet op de route ligt, zorgen ervoor dat ze langer onderweg zijn en extra tijd kost geld en geeft ergernis. Voor de stad is het een ideaal voertuig, voor de lange afstand, waarbij nooit de door de fabrikant beloofde afstand op een volle accu kan worden behaald, is het een crime.

En dan de accu’s, bepaald geen milieuvriendelijk product en een levensduur die niet synchroon loopt met de rest van de auto. Vergeet door het extra gewicht ook niet de zware belasting van het wegdek. Elektrisch rijden zorgt ervoor dat ons wegendek meer slijt en dus kostenverhogend werkt. Geen wegenbelasting, geen accijns en juist meer schade aan wegen, wie heeft het bedacht.

Toch zie ik mijzelf in de toekomst elektrisch rijden. Dan wel in een auto zonder accupakket maar met een motortje die elektriciteit opwekt en loopt op waterstof. Dat is de toekomst. Auto’s die voor iedereen betaalbaar worden en waar de infrastructuur niet of nauwelijks op hoeft te worden aangepast.

Rijkele Dijkstra