Lotte heeft dyscalculie en gaat op zoek naar de verhalen achter deze rekenstoornis

HEERENVEEN - Begin dit jaar startte voor de 22-jarige Heerenveense Lotte van Dijk een bijzondere zoektocht. Lotte heeft dyscalculie en liep rond met allemaal vragen over deze stoornis. Voor haar afstudeerproductie voor de opleiding journalistiek is ze op zoek gegaan naar de antwoorden op die vragen. Haar zoektocht deelt ze deze zomer met de lezers van RondOm Vandaag.

Dyscalculie is een rekenstoornis die, vergeleken met dyslexie, nog best onbekend is. Er vallen een aantal dingen op. Zo wordt er op de pabo niks geleerd aan toekomstige leerkrachten over dyscalculie, verder zijn er nog basisscholen in Nederland die niet erkennen dat een dyscalculie-verklaring een kind kan helpen. Ook kan het te lang wachten op een verklaring dyscalculie voor een kind leiden tot een negatief zelfbeeld, rekenangst en op een nog wankelere rekenbasis. 

Heel mijn schooltijd merkte ik al dat ik minder goed was in rekenen dan mijn klasgenoten, ik ken nog steeds alle tafels niet, ik kan nog steeds niet klokkijken en sommen zoals 8+6 reken ik nog op mijn vingers. Jarenlang dacht ik dat ik dom was. In 2017 zat ik in klas drie, ik was toen zestien jaar oud. Toen heb ik onderzoek laten doen naar dyscalculie en er werd inderdaad dyscalculie vastgesteld. Eindelijk voelde ik mij niet meer dom, ik kan er namelijk niks aan doen dat ik niet kan rekenen. 

Ik ben Lotte, inmiddels 22 jaar oud en journalistiek student. Voor mijn afstuderen maak ik verschillende verhalen over dyscalculie en ga ik opzoek naar het verhaal achter deze rekenstoornis. Deze dyscalculie special bestaat uit verschillende verhalen. Verschillende vragen worden beantwoord zoals: Wat is dyscalculie? Waarom wordt het onderzoek naar dyslexie wel vergoed en dat naar dyscalculie niet? En hoe ziet een dag in het leven van mensen met dyscalculie eruit? In dit verhaal ga ik terug naar mijn basisschool en begin ik mijn zoektocht. 

Realisatie

Het is 2007 als ik aan de keukentafel zit met mijn moeder, ik ben zes jaar oud. Links van ons staat de gevlochten stalen fruitmand. Er liggen wat mandarijnen en bananen in. Met tegenzin zit ik aan de tafel. Mijn moeder wil de laatste tijd vaak met mij oefenen met rekenen. Ik zie er altijd tegenop. Op vakantie liep ik ook altijd uren door de bergen, waarbij mijn zus mij de tafels probeerde te leren. Trots rijmde ik ze op voor mijn ouders. Een dag later was ik ze alweer vergeten.
Ik zit naast mijn moeder. Mijn moeder legt zeven mandarijnen in één rij op de tafel. Eerst moet ik van mijn moeder het totale aantal mandarijnen tellen. Ik tel sowieso altijd op mijn vingers, dus deze keer ook. Ik kijk mijn moeder aan en zeg dat er zeven mandarijnen liggen. Daarna legt mijn moeder vijf mandarijnen in een rij. Ik tel ze weer en zeg dat er vijf mandarijnen liggen. Mijn moeder legt drie van de mandarijnen als een groepje links en de andere twee als een groepje rechts op tafel. Ze vraagt aan mij hoe veel mandarijntjes er nu liggen. “Ik weet het niet,” zeg ik na een tijdje. Mijn moeder vraagt: “Heb ik iets weggehaald of bijgelegd?” Nee, zeg ik. “Nou dan liggen er toch nog steeds vijf?” “O ja,” zeg ik.

Op dat moment realiseert mijn moeder zich dat er misschien meer aan de hand is dan een rekenachterstand.

Waar het allemaal begint

Ik loop als 21-jarige student het plein op van OBS Van Maasdijkschool. De school is net uit en de kinderen rennen mijn kant op om hun ouders gedag te zeggen. Aangezien ik geen gevoel voor tijd heb, sta ik tien minuten voordat ik afgesproken heb met juf Thea en IB-er Liesbeth al voor de school. Ik kijk naar Sjonnie, zo heette het speeltoestel waar ik altijd op speelde. Het is niet meer hetzelfde toestel. Later hoorde ik dat Sjonnie aan vervanging toe was en het nieuwe speeltoestel Julia heet.

Als kind heb ik de leukste tijden gehad op de Van Maasdijkschool in Heerenveen. Ik leerde lezen, rekenen, topografie en een beetje Engels. Helaas merkte ik in die tijd ook dat ik niet zo goed kon rekenen, in ieder geval niet zo goed als mijn klasgenoten. In groep vier werd geconstateerd dat ik qua leerstof voor het rekenen niet het juiste niveau haalde en was de verwachting dat ik steeds verder achter kwam te lopen. Met de IB-er is toen besproken dat ik geen rugzakje zou moeten krijgen als ik dan ook geen begeleiding of extra tijd zou krijgen. De basisschool bood geen extra hulp als ik wel een verklaring zou krijgen. Het had dus geen zin om een onderzoek te laten doen. Niet dat de leerkrachten op de basisschool destijds dyscalculie wisten te herkennen, dat moesten mijn ouders doen.

Het is inmiddels acht jaar later, zou er iets veranderd zijn in de begeleiding en ondersteuning van kinderen die vermoedelijk dyscalculie hebben? 

Eigen leerlijn

De Van Maasdijkschool is aangesloten aan de overkoepelende organisatie Ambion. Hierdoor is er meer begeleiding voor kinderen met achterstanden in alle vormen. Ook kan een kind een rekentoets doen. Juf Thea vertelt waarom een rekentoets gedaan wordt: “We vliegen het nu anders aan als kinderen een zwakke rekenaar zijn. We maken een soort nulmeting en dan kijken we naar wat ze wel en niet kunnen. En kunnen we ze dan nog bij het niveau van de groep houden? Of halen we het kind uit de methode? We geven kinderen met een achterstand een eigen leerlijn.” Er is dus op het gebied van ondersteuning en begeleiding heel wat veranderd. 

Juf Thea was mijn juf in groep 6: “Ik weet inderdaad dat we toen heel erg bezig waren met dat stukje dyscalculie. Jij was een serieus kind dat wilde doorpakken, jouw inzet was gewoon goed,” vertelt juf Thea.

Toch merk ik nog veel onwetendheid over dyscalculie bij juf Thea en IB-er Liesbeth. Zo moet ik hun informeren dat je een onderzoek kan laten doen naar dyscalculie en een verklaring kan krijgen. Er is een aantal veranderingen nodig om kinderen met dyscalculie beter te begeleiden.

Wat is dyscalculie?

Om meer te weten te komen over mijn rekenstoornis ben ik in gesprek gegaan met verschillende experts op het gebied van dyscalculie. Zo kwam ik erachter dat de hersenen van mensen met dyscalculie anders werken en legt een expert uit hoe je mensen met dyscalculie kunt herkennen. Benieuwd naar meer? Het volgende verhaal van deze dyscalculie special staat op 22 juni in de krant.