"Vrouwen hebben geen moeite met mij"

Op 19 november was het internationale mannendag. Een dag waarop maatschappelijke thema’s zoals gezondheid, gelijkheid en seksediscriminatie centraal staan. Voor ons aanleiding om een man met een ‘typisch vrouwenberoep’ eens te vragen naar zijn werk en de eventuele vooroordelen waar hij tegen aanloopt. Tjibbe Boringa is verloskundige in de gemeente Weststelllingwerf.

Hoewel het aantal typische mannen- en vrouwenberoepen alsmaar afneemt, is de mannelijke verloskundige nog altijd een zeldzaam fenomeen. Slechts twee procent van de verloskundigen in Nederland is man. Hoewel Boringa zijn vak omschrijft als het mooiste dat er is, begrijpt hij ook dat er sprake is van scheefgroei. “Hoewel het een prachtig vak is, is verloskunde niet iets waar je als jonge man op de middelbare school gelijk aan denkt om te gaan studeren.”

Studeren in Engeland

Ook Boringa niet. Hij werkt eerst tien jaar als verpleegkundige op de verloskamers van het ziekenhuis in Sneek, waarna hij besluit verloskunde te gaan studeren. Hij gaat er speciaal voor naar Engeland. “Ik was inmiddels getrouwd en vader van twee kinderen en vond vier jaar lang intern te lang.” In Engeland duurde de opleiding ‘slechts’ tweeënhalf jaar en dus kiest hij voor die optie. Een flinke uitdaging: “Ik was natuurlijk al lang uit de schoolbanken, maar dat ik al tien jaar ervaring had als verpleegkundige heeft me enorm geholpen.” Ook omdat ze in Engeland anders werken dan in Nederland. In het buitenland wordt de bevalling meer als een medische ingreep gezien en is thuis bevallen vrij ongebruikelijk. “Maar bepaalde aspecten van de Engelse manier van werken pas ik nog steeds toe.”

Na het afstuderen in 1997 begint hij gelijk Verloskundigenpraktijk Weststellingwerf, door de verloskunde over te nemen van de huisartsen in Wolvega. “Het was toen nog veel drukker, met grotere gezinnen. Dus was het gelijk aanpoten. Ik had weinig vrije tijd en soms ook weinig slaap, maar ik was toen ook een stuk jonger en dan kan je ook veel meer aan.” Wel neemt hij een vaste waarnemer in dienst om zo nu en dan een weekendje vrij te hebben en voor het geval er twee bevallingen tegelijk zijn.

Inmiddels 23,5 jaar later doet hij het werk nog steeds met veel plezier. “Het is moeilijk om niet in clichés te spreken als ik omschrijf hoe mooi dit werk is. Het is prachtig om mensen te begeleiden in de meest belangrijke fase van hun leven. Het is heel mooi om zo dichtbij te staan en de bevalling en de weg daar naar toe zo goed mogelijk te laten verlopen.”

Man als verloskundige

Tot nu toe heeft het man-zijn hem nooit in de weg gestaan zijn werk goed uit te kunnen oefenen. “Het is een vaststaand feit dat ik nooit zal ervaren hoe het is een kind te baren. Maar dat betekent niet dat ik niet goed ben in wat ik doe. Er zijn ook genoeg vroedvrouwen die kinderloos zijn. Als het kon, had ik het graag willen ervaren.” Boringa erkent lachend dat in het heetst van de strijd hem van alles toegewenst wordt. “Dat is prima. Ik praat met ze mee en erken dat ik nooit lijfelijk heb ervaren hoe het is en vervolgens loods ik ze verder.” Volgens hem maakt het geen enkel verschil of je nou een man of vrouw als verloskundige hebt: het gaat erom hoe je begeleid wordt, of je invoelend bent. “Dat ik een man ben, heeft nooit voor problemen gezorgd. 

Religie kan een rol spelen en voor die vrouwen die niet door een man geholpen willen worden, is het mooi dat er nu nog een praktijk is in Wolvega. Maar op een aantal verbaasde blikken bij de eerste kennismaking na, heb ik nooit gemerkt dat vrouwen er moeite mee hebben. Maar dat komt ook omdat je dat bespreekbaar maakt en een band opbouwt zodat je elkaar volledig vertrouwt als het kindje zich eenmaal aandient.”