Column Melissa: Ik heb soms even helemaal geen hoop meer voor de wereld

Wat een ellende in de wereld hè, deze afgelopen weken. Het lijkt wel of de hele wereld in brand staat. De oorlog in Oekraïne woedt onverminderd voort, de oplaaiing van het geweld in Israël en Palestina (en, laten we niet vergeten, de enorme maatschappelijke onrust die het veroorzaakt in de rest van de wereld), een terroristische aanslag in Brussel, burgeroorlogen in Afrika, en, ach ja, moet ik nog even doorgaan? Volgens mij weten we allemaal wel dat het momenteel niet echt lekker gaat in de wereld. Mensen gaan met elkaar op de vuist, al klinkt dat te lief. Mensen vermoorden elkaar.

En dan heb je nog natuurrampen, honger, pijn en armoede. Niet alleen in ‘arme landen’, maar ook in Nederland. Gezinnen die amper rond kunnen komen, nooit op vakantie kunnen gaan, die zich nu al zorgen maken over de cadeaus van sinterklaas. Kinderen die zonder ontbijt naar school moeten, ouderen die slecht ter been zijn en tóch elke week zichzelf weer naar de Voedselbank slepen. Jongeren die zich zo eenzaam voelen, die zich nooit goed genoeg voelen omdat ze zichzelf constant vergelijken met anderen op sociale media. Die schrijnende ongelijkheid in Nederland, die kloof die steeds groter wordt. Hoe kan het dat er voetballers zijn die miljoenen verdienen terwijl er zoveel mensen zijn die hongerig en koud zijn? 

Als ik dan kijk naar mijn eigen leven, dan mag ik niet klagen. Ik kan genieten van veel privileges en toch voel ook ik mij niet goed behandeld. Mijn moeder is dood, mijn vader is ziek, de rente op mijn studieschuld is vervijfvoudigd, ik kan geen woning kopen, zit vast in een te klein appartement waar ik te veel voor betaal. Én, als extraatje, kan ik niet meer terecht bij mijn arts omdat ik mijn zorg uitstelde vanwege de kosten en mijn zorgverzekering vindt dat het inkopen van nieuwe zorg bij mijn ziekenhuis ‘het niet waard is’. What a life...
Dan is er opeens een momentje dat ik in de zon loop met de hond en voor mij een prachtig edelhert een veld vol met wilde bloemen oploopt, dat de lucht fris en koud voelt, het huis ruikt naar herfstthee en schone was, dat ik lach met vrienden, dat de zilte wind van Ameland door mijn haar waait, dat ik met mijn zusje keihard meezing met het muziek uit de autoradio, dat mijn lichaam steeds sterker wordt, dat regen van mijn neus drupt omdat ik Buienradar niet heb gecheckt en dat dat dan goed voelt, dat ik een taartje eet op een verjaardag, een kat aai op straat, dat de puppy van de buren tegen mij opspringt. Een momentje dat alles gewoon even goed is. Dan denk ik, dan is dit maar waarvoor ik leef. De kleine momentjes van geluk.

Misschien is de hoop dat de wereld rechtvaardig wordt wel tevergeefs, maar we kunnen erop vertrouwen dat die kleine momentjes altijd weer komen.

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.