Storm

Als u dit leest, is de grote storm van 9 februari alweer achter de rug. Als het zo waait, moet ik altijd aan mijn vader denken. Zijn familie kende zeelieden en storm betekende gevaar en zorgen.

Hij vertelde me als het hard waaide dat zijn moeder alle kinderen uit bed haalde en met haar tas opschoot werd gewacht op het einde van de storm.En er werd ook gesproken over de slachtoffers van eerdere stormen. Mensen die niet mochten worden vergeten. Vaak was die herinnering ook het enige wat overbleef als er geen lichaam was om te begraven.

Mijn vader zei dat hij dat altijd als heel bijzonder had ervaren. Aan de ene kant de angst voor slecht nieuws en aan de andere kant de warmte van samen zijn. Ik ben er nooit bij geweest, maar altijd als het echt hard waait, denk ik aan dat verhaal en aan mensen op zee.

En tegelijkertijd zie je ook dat de harde windmensen vrolijkheid brengt. Grappige foto’s van huisdieren die vastgehouden moeten worden om ze te beschermen tegen wegwaaien, lachende kinderen die tegen de wind in hangen en kitesurfers die genieten van de hoge golven.

De middeleeuwse Hildegard van Bingen schreef dat je de deur van het leven pas binnengaat als je de pijn van het leven bij je binnenlaat. Misschien is dat wel wat mijn grootmoeder deed. Bij storm je bewust zijn van het risico en je voorbereiden op het mogelijke verdriet En dan, zodra de wind gaat liggen, overgaan tot de gewone dingen van de dag.Het grote zorgt voor verbinding.

En niet alleen een grote storm met alle schade en verdriet zorgt voor verbinding. De vuurmakers van Carabosse zorgden in Leeuwarden letterlijk en figuurlijk voor warmte, geur, licht en geluid. Samen met heel veel anderen genoot ik van het spektakel,maar ook van de vuurmakers zelf. Met hun zwartehoedjes hielden ze alles en iedereen in de gaten. Zegenoten, maar dan van ons.

En daarna werd het maandag. Een gewone maandag alsof er niets gebeurd is, maar met herinneringen aan de verbinding waar ik zo van hou.