Column Melissa: Waarom heb je wel ‘paardenmeisjes’ maar geen ‘treinenjongens’?

Eind januari ben ik samen met mijn vriendin en mijn zusje naar de film Mean Girls geweest. Mean Girls, zult u wel denken, die film is toch allang uit? Klopt, maar dit is de film gebaseerd op de musical, die weer gebaseerd is op de eerste film. Snapt u het nog? Mean Girls vind ik een hilarische film, dus ook deze nieuwe versie moest goed aanslaan. Ik heb er in ieder geval heerlijk van genoten. Ik heb meerdere keren hardop gelachen, de liedjes waren catchy, de acteurs overtuigend en het publiek in de bioscoop genoot er hoorbaar ook van. Samen gieren in een donkere zaal, dat is altijd gezellig. 

Als ik een film goed vind ga ik altijd even opzoeken wat andere mensen van de film vinden. Ik kijk video-essays en explainers op YouTube en lees recensies via Google. Meestal deelt het publiek mijn mening (of andersom natuurlijk) en vonden we allebei de film goed of slecht, maar bij Mean Girls schrok ik van de recensies. Goed, een deel snap ik, deze nieuwe film is immers een musical en dat is behoorlijk slecht gecommuniceerd. Als je dan geen musicalliefhebber bent, dan is het nogal schrikken als Regina George opeens gaat zingen, snap ik. Toch zie ik ook genoeg recensies die ik totaal niet kan plaatsen. Waarom vinden zoveel mensen dit zo’n slechte film? 

Hetzelfde zag ik eigenlijk bij Barbie. Als ik met vrouwen en meiden om mij heen sprak was bijna iedereen het ermee eens; dit was een interessante en grappige film. Bovendien herkenden veel vrouwen de boodschap. Die boodschap werd echter vaak gemist door het mannelijke publiek. Zij vonden de film vooral tacky. Dat blijkt wel uit de grap die comedian Jo Koy maakte tijdens de Golden Globes: “Oppenheimer is gebaseerd op een dik boek die een Pulitzer Prijs binnensleepte en Barbie gaat over een plastic pop met grote tieten.” Nou is dat ook wel zo, reageerde Greta Gerwig, de maakster van de film, gevat, maar gaat het er juist niet om dat het geheim van Barbie is dat zij laat zien dat je als vrouw alles kan bereiken, en dus veel meer kan zijn dan alleen je uiterlijk? 

Het is mij weleens eerder opgevallen dat over typische ‘vrouwen’-interesses wat minderwaardig wordt gedaan. Ten eerste wil ik daarbij wel zeggen dat ik eigenlijk vind dat interesse niet persé vrouwelijk of mannelijk zijn, maar dat ze dit label in de huidige maatschappij nog steeds wel krijgen. Paardrijden wordt bijvoorbeeld echt gezien als iets voor meisjes. Neem bijvoorbeeld dan het woord ‘paardenmeisje’. Als je dat woord hoort heb je daar vast een negatief beeld van, maar hoe kan het zijn dat je dat niet hebt over ‘treinenjongens’ of ‘dinojongens’?  

Waarom mogen jongens wel obsessief zijn over dino’s, treinen of voetbal, en meisjes niet over paarden, kleding of Hello Kitty? Waarom werden meiden van mijn leeftijd wel belachelijk gemaakt omdat ze luisterden naar One Direction, The Jonas Brothers of Justin Bieber, maar konden jongens zonder schaamte wel fan zijn van Max Verstappen, Wesley Sneijder of Armin van Buuren? Ik vind het een onderwerp waar we best wel eens over na kunnen denken. Wat zegt het over onze opvattingen over mannen en vrouwen? 

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar column schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.