Column Melissa: Wat ik leerde op het korfbalveld

Ik heb niet zoveel herinneringen meer uit mijn jeugd, maar één herinnering staat mij nog helder voor de geest; mijn allereerste korfbaltraining. Ik kom uit een heuse korfbalfamilie en ik zal vier of vijf jaar zijn geweest toen ik voor het eerst met een vriendje naar de korfbalvelden van KV Drachten ging. Het gras onder onze voeten was nog écht gras, de korven waren nog van riet en de palen nog van zulk zwaar materiaal gemaakt dat wij ze niet eens zelf konden opzetten. Ik was in één klap verliefd op de sport. Inmiddels speel ik al zeker twintig jaar korfbal bij KV Drachten/van der Wiel (met een kort uitstapje naar De Covers uit Hilversum) en heb ik nog nooit serieus nagedacht over stoppen. 

Dat korfbal nog steeds een stoffig karakter heeft, vind ik jammer. Veel vooroordelen slaan ook werkelijk nergens op. Korfbal zou voor mietjes zijn, terwijl je bij korfbal alleen mensen kreunend over de grond ziet rollen als er echt iets aan de hand (in tegenstelling tot andere sporten...). Korfbal zou saai zijn, terwijl het juist een dynamische, krachtige en snelle sport is. En het gekste vooroordeel, korfbal zou voor homo’s zijn. Dat zou toch eigenlijk elke sport zijn?

Korfbal is voor iedereen; zowel voor dames en heren, voor jong en oud, voor talentvolle topspelers of fanatieke hobby’ers. Dat is de kracht van mijn sport en de reden waarom ik er verliefd op werd. Want een korfbalveld is eigenlijk een mini-samenleving. Tenminste, eigenlijk staat op het korfbalveld een samenleving zoals die eigenlijk zou moeten zijn. Dames en heren, jongens en meisjes, zijn gelijk en even belangrijk. Er is geen aanwijsbaar verschil in kwaliteit. Zowel dames als heren brengen in de topclubs, maar ook op lager niveau, scorend vermogen met zich mee, zowel man als vrouw vervullen steunende rollen in het vak en zowel jongen als meisje heersen onder de korf als rebounder. 

Korfbal is het levende bewijs dat het wél kan, dat sport wel degelijk gemengd kan zijn. Het laat zien dat vrouwen en mannen niet gelijk zijn, maar wel gelijkwaardig zijn. 

Twintig jaar geleden ging ik met een vriendje naar het korfbalveld. Inmiddels is er veel veranderd. Grasvelden zijn ingeruild voor kunstgras, ijzeren palen voor aluminium en de rieten korf die bijna elk schot als het ware naar binnen lepelde is vervangen door gele, kunststof korven. Korfbal is sneller, spannender en dynamischer dan ooit, maar de basis is hetzelfde gebleven. Het korfbalveld is, net zoals 100 jaar geleden, de enige plek in de wereld waarin mannen en vrouwen helemaal gelijk zijn. Revolutionair! 

En oh ja, bijzonder dat ik dit nog moet melden, maar, nee, we douchen niet gemengd.