Roddelen

Soms krijg ik heel bijzondere vragen over mijn werk. Bijvoorbeeld of het er ook zo toegaat zoals in de serie over Hendrik Groen. Of ouderen echt over elkaar en medewerkers roddelen.

Tja, of het er hier zo aan toe gaat als bij Hendrik Groen laat ik graag aan anderen over. Ik probeer wel eens een reactie uit te lokken door de dag na de uitzending iets aan te trekken wat lijkt op de kleding van de directrice. Ik geloof dat ik daar dan zelf het meest plezier om heb. De een trekt zich geroddel aan, de ander maakt het niet uit. En het kan mij echt niet schelen of iemand mijn zilverkleurige laarsjes al dan niet leuk vindt!

Roddelen is niet altijd fijn, maar hoort volgens mij ook bij mensen. Ik merk ook wel eens dat achter een roddel eigenlijk een vraag schuilt. Of de behoefte om met iemand iets te delen. Ik moet er meestal om lachen als je twee mensen ziet die met de hoofden heel dicht bij elkaar zitten te praten. Ondertussen kijken ze dan spiedend om zich heen of ook iemand het ziet.

Roddelen kan je helpen om je mening te spiegelen. Iemand maakt bijvoorbeeld opmerkingen over de tafelmanieren van een ander. Misschien is dat eigenlijk wel om te vragen wat we van elkaar kunnen accepteren als je ouder wordt. Ik hoorde iemand zeggen dat uit eten gaan zo lastig is als je slecht ziet en gemakkelijk knoeit. Haar gespreksgenoot merkte op dat afleiding en gezelligheid voor haar belangrijker waren; ze nam gewoon een groot servet mee. Je kunt leren van de mening van een ander.

Natuurlijk moet ieder voor zich bepalen wat hij of zij belangrijk vind, maar de mening van een ander kan je helpen om je eigen grenzen aan te geven of ze te verleggen.

Ach, soms is roddelen heel onschuldig. Als het maar niet tot gevolg heeft dat mensen worden gepest, uitgesloten of pertinente onwaarheden de wereld in worden geslingerd. Ik kan me er wel eens aan ergeren en vind het daarom erg fijn als iemand die een vraag heeft, die gewoon stelt.

Désirée van Dijk-Attema
Directeur van Aldlânstate in Leeuwarden en Heerenhage in Heerenveen