De zoektocht naar de markante oude man met hond

Tayt Booms liep op een dag door Landgoed Stellingwold toen hij een nogal markant persoon tegen het lijf liep. De man zat op een boomstronk, sigaret in zijn handen en zijn hond naast hem neer. Na een kort gesprek tussen de man en Tayt scheidden hun wegen. Een zoektocht begint.

Het Landgoed Stellingwold ligt net even buiten Noordwolde in Weststellingwerf, aan de rand van de Drents-Friese Wold. Als het weer het toelaat maak ik daar praktisch elke morgen met veel plezier een stevige wandeling. Kortgeleden op een druilerige morgen liep ik er weer mijn min of meer vaste route richting bosrand tot aan een driesprong. Voor ik daar arriveer ben ik elke morgen met mezelf in gesprek of ik mijn route links of rechts zal vervolgen. Daar kwam ik die morgen niet aan toe, want toen ik de driesprong naderde zag ik al op enige afstand dat er iemand op een boomstronk met een hond aan zijn voeten zat te roken. Dichterbij gekomen gaf die aanbik me een erg sterk déjá vu gevoel, direct terug te voeren naar mijn vroegste jeugd. Zelf kom ik uit een van de grote gezinnen uit die tijd. Ons gezin bestond uit elf kinderen, zes meiden en vijf jongens, waarvan ik de laatste was.

De herinnering die me bij het zien van de markante man met hoed en hond overviel, had te maken met een oud verhaal dat mij op jonge leeftijd werd voorgelezen. Ik zat toen met mijn zusjes, die al wat ouder waren, in pyjama rond een warm snorrende kolenkachel, de enige warmtebron in mijn geboortehuis. Voor die kachel las mijn moeder, door ons omringd, praktisch elke avond een verhaal voor dat ik me zonder uitzondering als droevig herinner. Ze was een gevoelige vrouw en als er een droevige passage voorbijkwam hoorden we een snik in haar stem. Het duurde meestal niet zo lang meer dat we dan allemaal zaten te janken. Ook al impliceert dat veel droefenis, toch gingen we niet veel later als blije en gelukkige kinderen naar bed. Het zijn warme herinneringen die ik nu ruim zeventig jaar later nog koester.

Ik denk dat van mijn generatie vrijwel iedereen het verhaal wel kent. Je hoeft alleen maar de namen te laten vallen van de hoofdrolspelers, Remi en Vitalis, dan volgt de titel van het boek vanzelf: Alleen op de Wereld van Hector Malot. Dat kwam ook bij mij boven toen ik die man op de boomstronk zag zitten. Tijdens de ontmoeting vertelde ik hem dat en hij wist ook direct waar ik op doelde. Hoe hij daar zat riep de herinneringen in mij wakker. Dat wilde ik graag vastleggen dus vroeg ik of ik hem mocht portretteren, dat was goed. Na korte tijd werd het me wel duidelijk. Mijn indruk stond niet op zichzelf, ook hij kwam op mij over als een 'karakter'. Ik ben niet zo van smalltalk, maar hij intrigeerde me, zeker toen ik al vrij snel te horen kreeg dat hij op jonge leeftijd was weggegeven en niets van familie wilde weten. Verder bleek hij ook nog stadsgenoot van geboorte en verschilden we weinig in leeftijd. Waarschijnlijk kwam het door die toevalligheden dat ik getriggerd werd en zijn naam vroeg. Met enige argwaan in zijn ogen gaf hij die, Jean Le Noble en zei kunstenaar te zijn. Nu kun je natuurlijk elke vreemde het verhaal ophangen wat in je opkomt. Ik heb 23 jaar in Haarlem gewoond, maar was er nooit de naam Le Noble tegengekomen. Ik had zo mijn twijfels. Dus googelde ik hem direct bij thuiskomst, maar alles bleek precies zoals had hij gezegd, mijn interesse was gewekt

Van de kunstenaar die ik op een zo romantische manier had ontmoet, was vrij veel te vinden, maar zijn verblijfplaats werd nergens vermeld. Het begon na een paar dagen te kriebelen, het moest toch in deze tijd niet zo moeilijk zijn het adres te achterhalen. Ik herinnerde me ook dat tijdens onze ontmoeting de naam Boschoord was gevallen, een aanknopingspunt! Mij was de inrichting Boschoord bekend dus begon daar mijn zoektocht. Dat werd geen succes, ondanks de sympathieke medewerking die ik kreeg van portiers en medewerkers. De andere plaats waar ik zocht werd Vledder. Ik informeerde met zijn foto in de hand bij de bediening van een bar van een restaurant. Het resulteerde in enige herkenning, maar niets concreets. Bij de plaatselijke bibliotheek werd ik allervriendelijkst te woord gestaan, maar ook daar geen link. Het leek er een beetje op dat Jean Le Noble niet gevonden wilde worden, tja.

Er werd door ons landgoed een gezellige borrel in het nieuwe plaatselijke tentje Tramhalte Plein gepland. Het leek me een goede gelegenheid mijn zoektocht wat te verbreden. De vrouw van de secretaris van de vereniging, ook Haarlemse van origine en geïnteresseerd in kunst, kon mij ook niet verder helpen. Bij de andere aanwezigen was de kunstenaar ook niet bekend. Tot nu toe was de uitkomst van mijn zoektocht op niets uitgelopen, maar opgeven was geen optie.

Weet Tayt de kunstenaar Jean Le Noble op te sporen? U leest het in de volgende Rondom Stellingwerven 210.

Dit artikel is geschreven door Tayt Booms en gepubliceerd met toestemming van de kunstenaar