Column Melissa: Wordt het niet eens tijd dat we liefde hebben voor al onze versies?

De laatste tijd schrijf ik veel over filmpjes die ik tegen kom op het internet, merk ik. Ik probeer zo af en toe een brug te slaan, tussen de online wereld en de ‘echte’ wereld, want als je alleen in de online wereld rondzweeft dan krijg je een vertekend wereldbeeld. Het is daar namelijk vaak heel extreem, vooral in bepaalde hoeken. Neem bijvoorbeeld de fitness-enthousiastelingen; als je hun filmpjes moet geloven kun je beter niet naar de sportschool gaan, want als je form (de manier hoe je een oefening doet) maar iets verkeerd is dan kun je spiergroei wel vergeten en kan je niet 24/7 koolhydraatarm, suikervrij en biologisch eten, dan zul je nooit afvallen. 

De afgelopen tijd zie ik ook veel video’s, van zowel Amerikaanse als Nederlandse makers, waarin verteld wordt hoe zij een flink aantal kilo’s afvielen. De één dankzij een operatie, de ander dankzij een gezonde levensstijl en weer de andere door één of ander crashdieet. Hoe ze dat deden, daar kan ik mij al niet meer druk om maken, maar wat mij wel verbaast is de manier over hoe zij over zichzelf praten. Een Amerikaanse jongen begint zijn filmpjes steevast met ‘toen ik nog een verdomde dikzak was’, en twee Nederlandse makers laten onflatteuze foto’s zien van hun ‘before’, toen ze nog dik(ker) waren en reageren daarop met afschuw of schaamte. Altijd beginnen ze hun filmpjes met ‘dit is hoe ik veertig kilo afviel’ of ‘dit is was ik altijd at toen ik twintig kilo afviel’. Ze hebben van het feit dat ze zoveel kilo zijn afgevallen hun hele identiteit gemaakt. 

Begrijp me niet verkeerd. Het is super dat zij trots zijn op wat ze hebben bereikt, dat ze zich gezonder voelen en blij zijn met het resultaat. Maar is die haat voor hun vroegere ik echt zo nodig? Is dat het vuur dat ze nodig hebben om gezond te blijven leven? 

Ik merk het ook in het echte leven. Mensen ontwikkelen zich en voelen dan afschuw voor wie ze eerder waren. Ze drukken die versie van henzelf heel ver weg, negeren het of maken het belachelijk. Maar die versie van jou heeft toch ook de conclusie getrokken dat het anders moest? Die versie heeft je wellicht wel door een hele donkere, moeilijke tijd gesleept en misschien was die manier niet heel gezond, maar zonder die versie was je nooit de versie die je nu was. Die versie was het immers die de eerste stap heeft gezet en die is vaak het moeilijkste.

Wordt het niet eens tijd dat we liefde hebben voor al onze versies? Dat we onszelf niet belachelijk maken om de slechte keuzes die we ooit gemaakt hebben, maar herkennen dat we deden wat we konden, dat we ons best deden. Dat je liefde hebt voor wie je ooit was, betekent echt niet dat je terugvalt in oude patronen. Sterker nog, je erkent ermee dat je toen roeide met de riemen die je had, waardoor je dankbaar kan zijn voor alles wat je nu hebt geleerd. Uiteindelijk zijn we toch ook niet alleen de versie die we nu zijn, maar ook de versies van vroeger en van later. Als je de versie van jou haat die vroeger lui, dik, ongezond, asociaal, verslaafd, betweterig, jaloers of onbetrouwbaar was, haat je dan ook niet wie je nu bent?

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.