Column Melissa: Rouwen kan je niet verkeerd doen
Column“Dan laat je het toch leeg?” Zittend aan onze eettafel in Groningen stelt mijn vader voor om dit keer mijn column leeg te laten. Hij is op bezoek nadat hij langs een specialist in het UMCG is geweest. Normaal zouden er nu twee ouders aan tafel zitten, een vader en een moeder. Ze kwamen vaak even langs met z’n tweeën na een bezoek aan het ziekenhuis. Sinds kort is er nog maar één over.
Op 1 maart stierf mijn moeder. Het is onbeschrijflijk hoe zwaar het is om een dergelijke zin op mijn computerscherm te laten verschijnen. Het verlies is nog zo vers dat het ‘verkeerd’ voelt om het te delen met anderen. Tegelijkertijd schrijf ik al twee jaar deze column en ik weet dat veel mensen, zowel bekenden als onbekenden, mij volgen en met mij meeleven. Van hen kreeg ik steun in de vorm van bemoedigende berichtjes op sociale media en in mijn mail. Zowel schrijven als niet schrijven over wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt voelt niet goed. Het advies van mijn vader om mijn column dan maar leeg te laten is goedbedoeld maar onpraktisch. Een lege pagina in een krant, dat kan natuurlijk niet.
Maar ik heb geen idee waarover ik moet schrijven. Hoe schrijf je over je gevoel als je die zelf niet eens begrijpt? Hoe schrijf je over die onterechte woede waar je je voor schaamt, omdat niemand het goede lijkt te kunnen zeggen, terwijl je weet dat iedereen het goed bedoelt? Hoe schrijf je over die irritante besluiteloosheid, over al die keren dat dat ene goede idee na een minuut al voelt als het allerslechtste wat je kunt doen? Hoe schrijf je over die onzekerheid, over jezelf constant afvragen of je wel het goede doet, over de angst om te veranderen en nooit weer hetzelfde te worden? Hoe schrijf je over de tranen die je wel voelt maar die je op geen enkele manier uit je ogen weet te wringen? Hoe schrijf je over het beklemmende idee dat je je op een bepaalde manier moet gedragen, over de verwachtingen van andere mensen over wat je wel of niet moet doen, over hun bezorgde blikken die zoeken naar iets wat jij volgens hen zou moeten voelen?
Ik troost me met de gedachten dat al deze gevoelens net zo persoonlijk als universeel zijn. Ik ben niet de eerste die haar moeder is verloren. Anderen gingen mij voor en anderen zullen mij volgen (al gun ik het niemand). Het was mijn buurvrouw die voor het eerst tegen mij zei: “Alles wat je voelt is goed.” Een herinnering om wat liever voor mezelf te zijn. De besluiteloosheid, de woede, de schaamte, de onzekerheid, de aan- of afwezigheid van tranen en het beklemmende gevoel dat ik nu doe wat anderen verwachten, dat mag je gewoon allemaal voelen. Rouwen kun je niet verkeerd doen.
Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.
