Terug naar verveling en theedrinken aan de (keuken)tafel
Bedrijf in beeld“Ik verveel me”, is een hedendaags veelgehoorde klacht van kinderen, die veel ouders wensen te stoppen door hun ideeën en oplossingen aan te dragen. Tijd voor verveling lijkt nutteloze tijd en al snel wordt om van gezeur af te zijn toegeeflijk een goedkeuring gegeven voor nog meer schermtijd. Waar is de tijd gebleven dat ouders de verveling lieten voor wat het was, om vervolgens binnen korte tijd te merken dat juist door verveling activiteit ontstond? In de echte wereld is genoeg te doen en te ontdekken voor kinderen. Spelen kan met alles wat daarin te vinden is, aangevuld met duurzaam speelgoed. Wij hoeven ze niet bezig te houden. Juist die verveling is het begin van creativiteit en broodnodig voor hun ontwikkeling.
“Vroeger was alles beter hè?” Je hoort het jongeren soms gekscherend zeggen als je vertelt dat wij vroeger buiten speelden tot de straatlantaarns gingen branden. Dat wij lopend of fietsend naar vriendjes gingen om te kijken of ze wilden spelen en dat je op zondag uitkeek naar de opening van de enige snackbar in de buurt om er vol vervoering een trekdrop, een zakje zwart op wit of een ijsje weg te halen. De telefoon was voor nood of om te horen hoe het ging met iemand ver weg. Laat staan dat je je naaste buurjongen mocht bellen om te vragen of die zin had om te gaan zwemmen.
Bij verveling zei moeder steevast: “Er is genoeg te doen dus doe iets!” Haar aandacht weer richtend op een handwerk of huishoudelijke klus. Zij wist dat verveling goed voor je was, een nodig moment om juist tot creativiteit te komen. Jij wist dat zeuren geen zin had en meestal droop je, afhankelijk van het weer, af naar buiten of naar je kamer waar je spelend met blaadjes, bloemetjes en miertjes of bladerend in een (strip)boek langzaam ontdekte wat je wilde gaan doen. Ook de bal was een trouwe vriend. Al stuiterend, gooiend van hand tot hand of rollend verzon je iets nieuws. Gek genoeg duurde die verveling nooit echt lang. Het nodige ‘niets’ ging plots over in een actief ‘iets’. Eigenlijk altijd sloeg verveling om in een middag plezier en vond je jezelf terug met buurkinderen spelend op straat. Rolschaatsen, knikkeren, hinkelen, tollen, stoepranden, bokje springen, paaltjesvoetbal, elastieken, vliegeren, er was altijd wel iets leuks te bedenken en te doen. En regende het? Dan was het tijd voor een spelletje aan de keukentafel, ging je languit op de grond met een bak met boeken, knutselde je zelf een bliklopen set of speelde je met je spaarzame hoeveelheid speelgoed.
Kwam je uit school? Dan stond er op de keukentafel een kopje thee of limonade klaar en werd je soms verwelkomd met een lucht van zelfgebakken koekjes die in de koektrommel op tafel waren uitgestald. Aan die tafel werd de schooldag doorgepraat, gelachen om blunders en gehuild om pijn. Ook ontstonden filosofische gesprekken, werden er grappen gemaakt, moppen verteld en plannen bedacht voor de middag: wat gaan we doen? Geen tablet, geen telefoons, geen gescroll, maar je hersens en je gevoel aan het werk zetten om van het moment iets moois te maken. Wij gingen niet ‘socializen’ of tik tokken uit verveling, maar hadden elkaar nodig om het gewoon gezellig en leuk te hebben.
Herinner jij het je allemaal nog? Herken je de uitdagingen en de leermomenten? Weet jij nog het speelgoed wat je het meest dierbaar was? Meestal was dat iets kleins, iets eindeloos eenvoudig of iets heel speciaals, maar bijna altijd iets waar kinderen nu ook mee spelen. Het uitdagende en eenvoudige speelgoed van vroeger is het speelgoed van nu. Zomaar wat redenen om vanaf nu de verveling te laten toeslaan en achterover te leunen tot er iets moois voor je ogen ontstaat.
Kijk je ogen uit, ervaar, ontdek en beleef bij Op zijn plek in Noordwolde
