Het leven stopt niet als je 25 bent

Mensen die mij kennen weten dat ik graag op mijn mobiel zit. Soms vind ik dat ook. Ik ben de eerste die toe zal geven dat ik (te) veel bezig ben met de online wereld. Mijn FOMO (Fear Of Missing Out) online ervaar ik regelmatig als een zware last. Toch zijn sociale media niet altijd slecht. Zo kwam ik laatst een post tegen met de boodschap dat je leven helemaal niet stopt als je 25 jaar bent… Een boodschap die ik mijzelf wat vaker mag meegeven.

Ik, en ik denk veel leeftijdsgenoten, zijn opgegroeid met het idee dat altijd alles beter kan worden. Dat we altijd op zoek moeten naar meer geluk, meer liefde, meer geld, meer passie, meer talent, meer, meer, meer. Onze wereld is vanaf het begin altijd maakbaar geweest, een heel verschil met de wereld waarin mijn opa en oma opgroeiden. Waar mijn leeftijdsgenoten zweven van baan naar baan, van woonplaats naar woonplaats en van studie naar studie was het leven van eerdere generaties anders. Makkelijker wil ik niet zeggen, maar vroeger was het heel gewoon om 40 jaar voor dezelfde baas te werken en altijd te blijven woon in je geboorteplek. Men trouwde vaak met hun ‘highschool sweetheart’ en scheiden was lang niet zo normaal als nu.
Het waren andere tijden waarin geluk iets totaal anders betekende dan nu. Nu zijn we steeds op zoek hoe we nog gelukkiger kunnen worden en het liefste zo snel mogelijk. Persoonlijk kan ik mij niet voorstellen dat ik ooit een veertigjarige ben, laat staan zestig of zelfs tachtig. Dus moet alles niet alleen beter, maar ook zo snel mogelijk. Ik wil nog een boek schrijven, ik wil nog een onderneming starten, nog een mooie reis maken met mijn vriendin, in de winter het Baikalmeer bezoeken, orka’s in het wild zien, naar Hawaii, een andere baan, een eigen hond om voor te zorgen, een mooi huisje, mijn motorrijbewijs halen en nog veel meer. Het liefste zou ik dat allemaal nú willen hebben. Ik ben stiekem bang dat mij dat nooit gaat lukken en heb soms het gevoel dat ik nooit ‘echt’ gelukkig kan zijn als niet al mijn dromen uitkomen.

Die boodschap die ik tegenkwam was dus erg welkom. Een reminder dat ik nog een heel leven voor mij heb en dat mijn leven niet eindigt als ik 25 jaar wordt. Er zijn miljoenen mensen die op latere leeftijd hun dromen zien uitkomen. Ik geloof niet dat zij zouden zeggen al die jaren daarvoor ongelukkig zijn geweest. Waarom moeten we bovendien altijd maar gelukkig zijn? Is het eigenlijk niet ook gewoon oké om tevreden te zijn, is het eigenlijk niet meer dan logisch dat je op je 23ste (of op je 43ste, 57ste of 83ste) nog volop aan het groeien bent?
Laten we elkaar en onszelf wat minder druk opleggen om steeds maar weer beter te worden. Het leven eindigt ooit, maar de kans is groot dat dat niet gebeurt als je 25 bent. Neem je tijd, het geluk komt wel.