Lolke van Sinderen: ‘Vroeger was het niet beter, maar wel gezelliger’

Lolke van Sinderen (65) uit Sneek is al 39 jaar vrachtwagenchauffeur. Werkzaam voor Hoekstra heeft hij het werk zien veranderen en de regelgeving zien toenemen. Toch gaat hij nog steeds met plezier op pad. In verband met de dag van de vrachtwagenchauffeur zet Rondom een chauffeur in het zonnetje. Want zonder vrachtwagenchauffeurs staat ons land en feitelijk dus ook de economie stil. Dus bij deze: dankjewel.

“Je moet autogek zijn, bereid zijn lange dagen te maken en goed alleen kunnen zijn”, anders red je het niet als vrachtwagenchauffeur. Lolke van Sinderen weet waarover hij praat. Volgend jaar zomer is hij veertig jaar in dienst. Hoewel het op papier een mooi moment is om te stoppen, gaat hij toch nog even door. “Door corona hebben de pensioenfondsen het ook moeilijk. Dus werk ik tot ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikt heb. Wat is nou een jaartje extra? Ik doe mijn werk met plezier en ben bovendien fit en gezond.”

Hij is 16 als hij bij de King fabriek in Sneek begint aan zijn eerste baantje. Maar al snel komt het besef dat hij niet zijn leven lang in de pepermunt wil werken. Na zijn verplichte diensttijd begint hij aan de opleiding tot automonteur. Maar de crisis gooit roet in het eten. Hij kan geen werk vinden tot een vriend hem in 1981 bij Hoekstra introduceert. “In principe gaat transport altijd door. Als bedrijf maakten zij in die tijd een flinke groei door, waardoor ik daar terecht kon.”

Bijna veertig jaar later, werkt hij er nog steeds. Nooit overweegt hij om alsnog een baan te zoeken als automonteur. “Toen ik mijn diploma haalde kon je de straatstenen zien als je de motorkap omhoog deed. Tegenwoordig is dat allemaal elektronica. Doordat ik mijn opleiding niet gelijk in de praktijk kon brengen, liep ik qua kennis al snel achter de feiten aan. Daarnaast had ik al zoveel plezier in mijn werk als vrachtwagenchauffeur dat ik het nooit echt overwogen heb.”

Het gevoel van vrijheid is voor de meeste chauffeurs de reden om achter het stuur te kruipen. Van Sinderen weet nog hoe vrij het vroeger écht was. Dus voordat de elektronische chaffeurspas geïntroduceerd werd als vervanging voor de oude tachograafschijf. “Dat was toen een papieren schijf waarbij de puntjes geteld moesten worden om te zien hoeveel uren je gereden had. We reden veel meer dan toegestaan, makkelijk zat.” Hoe ze de wetgeving omzeilden? “Simpel: de schijf weggooien. Zo kon je niet gecontroleerd worden. Daar kreeg je dan bij een eventuele controle 25 gulden boete voor, terwijl je voor een zware overtreding in uren op honderd gulden moest rekenen.” Lachend: “Dus waren we bijzonder creatief met onze urenboekhouding.”

Hij zegt het met een glimlach. “Het vak is in de loop der jaren enorm veranderd. Nu kunnen ze bij wijze van spreken vanaf kantoor zien, dat je rechtsaf gaat, waar je linksaf had gemoeten. Vroeger had je niet eens een telefoon bij je. Als je dan in Zuid-Frankrijk met pech kwam te staan, moest je dat zelf oplossen. Daar werd je ook wijzer van. De jonge jongens van nu, hangen gelijk aan de telefoon om door te geven dat het opgelost moet worden. Vroeger was dat ondenkbaar.” Net zoals een vrachtauto met magnetron, waar veel collega’s mee rijden. “Ik heb een koffiezetapparaat in de cabine en dat komt met de coronamaatregelen heel goed van pas. Maar als ik elke avond een magnetronmaaltijd moet eten, blijf ik liever thuis. Wat dat betreft wil ik niet zeggen dat het vroeger allemaal beter was, je moet met de tijd mee, maar met de chauffeurscafés die 24 uur per dag open waren, was het in ieder geval wel een stuk gezelliger.”