Afbeelding

Boosheid is een makkelijke emotie

Column

Begin oktober werd mijn moeder met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Even leek het alsof ze binnen enkele dagen zou overlijden. Ons werd verteld om afscheid te nemen van haar. Al twee jaar lang wisten we dat dit afscheid ons te wachten stond, al twee jaar heb ik mij kunnen schrap zetten voor wat er onoverkomelijk op mijn pad gaat komen, maar niets had mij kunnen voorbereiden voor het verdriet en de onmacht als het moment van afscheid dan toch daar is. 

In de week dat mijn moeder op sterven lag, leek de tijd traag als stroop door de dagen te stromen. Mijn eigen verdriet was amper te dragen en het verdriet van mijn naasten overviel mij. Meer dan eens voelde het alsof ik een woeste rivier was gegooid en willoos werd meegesleurd. Elke avond vroeg ik aan God ‘nog één dag meer’ en de eerste drie seconden van elke ochtend waren gevuld met een prachtige ontkenning, voordat de waarheid binnendrong en ik wist dat vandaag wel eens dé dag kon zijn. Ik stopte met werken omdat ik graag bij mijn moeder wilde zijn, zei afspraken af en sliep in mijn ouderlijk huis. Ik zette mijn leven op pauze omdat ons verteld werd dat mijn moeder stervende was en dat we afscheid moesten nemen nu het nog kon. 
Na twee weken in een hospice komt mijn moeder vandaag (als ik deze column schrijf) thuis, levend en relatief wel. Ze voelt zich nog te goed om in een hospice te verblijven en hoewel we weten dat ze binnenkort echt sterft, lijkt dat lot voor nu nog even uitgesteld te zijn.

Onze familie en vrienden hield ik via berichten op de hoogte van de situatie van mijn moeder. Nog regelmatig vragen zij hoe het gaat. Het voelt bijna ongemakkelijk om dan te zeggen dat het eigenlijk wel goed gaat met ons. Het is daarnaast moeilijk om de juiste woorden te vinden. Het verdriet is zo groot en zo pijnlijk dat ik het met niemand echt kan delen. Steeds vaker kies ik dan om mijn boosheid te delen. Mijn boosheid over de oneerlijke situatie, over wat mij en mijn familie overkomt, maar ook over wat we hebben meegemaakt op het gebied van zorg, de onbedoelde foutjes die zijn gemaakt, de momenten dat mijn moeder zich niet gehoord voelde of het gevoel had dat ze er alleen voor stond.

Maar boosheid is een makkelijke emotie. Het praat zo lekker weg, zonder dat er teveel van je eigen verdriet naar de oppervlakte borrelt. Het is een gemakkelijke uitweg en hoewel ik ervan overtuigd is dat mijn boosheid er ook mag zijn, mag het niet die pijn wegdrukken. In een jeugdboek las ik ooit de zin ‘pain demands to be felt’. Pijn moet gevoeld worden. Als ik enige invloed heb op mijn rouwproces, dan wil ik de pijn voelen en het delen met anderen, net zoals ik doe met vreugde, woede en geluk.

Op maandag 24 oktober, voor de plaatsing van deze column maar al nadat de krant is gedrukt, is de situatie van Melissa’s moeder erg verslechterd. Ze is nu weer in het hospice. 

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.

Afbeelding
Steeds meer boeren in Friesland stappen over op kruidenrijk grasland Agrarisch nieuws 1 uur geleden
Afbeelding
Duidelijkheid over beheer oevers langs Friese vaarwegen Natuur 13 uur geleden
Het afkoppelen van de regenpijp.
Week van de Groene Tuin helpt Friezen op weg om tuin te vergroenen Natuur 15 uur geleden
Markus Passion – Da Capo Leeuwarden
Kijktip: Markus Passion te sjen by Omrop Fryslân Cultuur 18 uur geleden
Afbeelding
Update: Gaslekkage ontstaan tijdens werkzaamheden in Leeuwarden 112-Nieuws 19 uur geleden
Kom jij langs bij de grote showroom uitverkoop van Bakker Postma in Leeuwarden?
Grote showroom uitverkoop bij Bakker Postma in Leeuwarden Zakelijk nieuws 21 uur geleden
Afbeelding
Succesvol jubileumspel in Leeuwarderbos voor 95-jarig bestaan Scoutinggroep Burmania Sport 23 uur geleden
Afbeelding
Leeuwarden doet voor de derde keer mee aan het NK Tegelwippen Algemeen 28 mrt, 08:00