Niet aankomen

Het zal voor alle moeders onder jullie wel herkenbaar zijn, wie aan je kinderen komt, komt aan jou. Niet altijd terecht misschien, maar tegen moederinstinct is weinig opgewassen. 

Soms heb je van die momenten dat er iets van een soort oergevoel in je boven komt als het gaat over je kinderen. Ik ben over het algemeen echt niet overbeschermend als moeder. Ze kunnen best even alleen thuis zijn en ruzies met vriendjes en vriendinnetjes lossen ze maar lekker zelf op. Toch overvalt mij ook wel eens zo’n bui. Dat ik mijn kinderen als een leeuwin wil verdedigen. Ze weg wil houden van wat hen in mijn ogen schaadt of onrecht aandoet. En dat even heel duidelijk maken aan de schuldige van dat ‘kwaad’. Zo werd ik op de allereerste middelbare schooldag van de oudste even op de proef gesteld. Ze appte me ‘s middags (notabene tijdens een condoleancebezoek) dat ze de indruk had dat iemand het leuk had gevonden haar fietsband leeg te laten lopen of lek te prikken. Het arme kind stond nu bij die grote nieuwe school met een platte band en had even geen idee hoe dit op te lossen. Er sloeg een klein stopje door bij me. Wie haalde dit in godsnaam in zijn botte hersenen om dat haar op de eerste schooldag, die toch al zo spannend was, aan te doen? Ik zou wel eens even op school gaan vragen waarom er eigenlijk geen fatsoenlijke overdekte en bewaakte fietsenstalling was. En erachter komen wie dit geintje had geflikt. Ik sprong in de auto, regelde met de fietsenmaker dat hij naar de band zou kijken en nam een zwetende puberdochter met loodzware schooltas mee terug naar huis. De volgende dag was de fiets weer gefikst. De oorzaak bleek een stuk ijzerdraad afkomstig uit de bezemwagen van de gemeente. Waar ze zelf doorheen gereden was. Domme pech. Maar gewoon even voor de duidelijkheid. Kom niet aan mijn kinderen. En al helemaal niet aan hun fiets.