Spullen kwijt

Naarmate ik wat langer columns schrijf, krijgen steeds meer mensen dat in de gaten. Ze spreken me erop aan in de supermarkt of bij school. Heb ik geen moeite mee. Juist in dat dagelijkse leven doe ik dankbaar mijn inspiratie op. Maar pas op, voor je het weet heb je een hoofdrol te pakken in een nieuwe aflevering. 

Het leven zit vol grappige en opmerkelijke momenten. En nu ik daar regelmatig over schrijf, is er een gevleugelde uitspraak die mensen spontaan uitroepen tijdens onze gesprekken: “Ja hoor, ik voel een columnpje aankomen!”. Ik zou gek zijn als ik daar geen gebruik van maakte. Zo bleek laatst dat ik niet de enige ben die nogal eens spullen kwijt is. Over het algemeen altijd dezelfde: zonnebril, sleutels, portemonnee of telefoon. Gelukkig meestal wel ergens in of om huis. Ik vind ze dan terug op rare plekken zoals het toilet, in de wasmand of onder de autostoel. Maar het kan echt gekker. Een vriendin stond op de stoep met een leuk boek dat ze tegenkwam in de kringloop en echt iets voor mij vond. En o ja, of ik haar misschien even kon helpen haar telefoon te vinden, want: spoorloos. Ze had al overal gezocht en naar jezelf bellen zonder vaste lijn gaat natuurlijk niet. Ik liep mee naar haar huis, waar ik haar nummer belde. En inderdaad, al snel hoorden we het mobieltje overgaan. Het geluid kwam uit de keuken. Het klonk alsof de telefoon ergens in lag. “Volgens mij in je koelkast,” zei ik. Zou het? Dat leek toch erg onwaarschijnlijk. Ze trok de koelkastdeur open en inderdaad, daar werd het geluid harder. Een graai tussen de pakjes vleeswaren onthulde de rinkelende telefoon. Na het ontbijt bij elkaar geraapt en zo op een plek beland die je nooit van je leven bedenkt. Opgelucht konden we beiden weer aan het werk. En voor een volgende keer: ook zonder boek cadeau ben ik bereid te helpen zoeken hoor.