Column Melissa: Waarom kunnen ziekenhuizen niet beter samenwerken?
Column‘Samen spelen is samen delen’, dat is misschien wel de belangrijkste les die ik in de zandbak heb geleerd. In het basisonderwijs, maar ook op de middelbare school en zelfs tijdens een verdere opleiding wordt er gehamerd op samenwerking. Of je het nu wilt of niet, je zult moeten leren samenwerken, ook met mensen die de stof minder beheersen, of minder goed kunnen samenwerken, of minder gemotiveerd zijn.
Die vaardigheid blijft relevant in het leven van iedereen. Je moet samen kunnen werken met je partner, met je collega’s, met de leerkrachten van je kinderen. Soms is een goede samenwerking zelfs van levensbelang, bijvoorbeeld als je een arts bent in een ziekenhuis. Nu mijn moeder ziek is, merk ik hoe moeilijk ziekenhuizen het vinden om samen te werken. Een voorbeeldje; in het ziekenhuis van Drachten is mijn moeder gediagnosticeerd met alvleesklierkanker, vervolgens werd ze naar het UMCG gestuurd waar ze onderzochten of het operationeel verwijderen van de tumor een optie zou zijn. Toen dat niet het geval bleek, werd ze teruggestuurd naar Drachten, waar ze levensverlengende chemobehandelingen kreeg. Vervolgens was voor Drachten de kous af, de chemo’s waren het enige wat ze aan konden bieden. Mijn moeder heeft toen zelf research gedaan en vond een arts in Rotterdam die, na chemobehandelingen, nog andere behandelingen (zoals bestralingen en immunotherapie) wil aanbieden aan mensen met niet-opereerbare alvleesklierkanker.
Het eerste wat ik mij dan afvraag is: wat was er gebeurd als mijn moeder die research niet zelf had gedaan en zich, na de chemo, had neergelegd bij haar lot? Was ze dan al dood geweest? En hoe kan het dat een arts uit Drachten, die zelf ook heus wel internet heeft, geen kennis heeft van alternatieve behandelingen die worden aangeboden in andere ziekenhuizen? Als arts wil je toch ook dat jouw patiënt de beste behandeling krijgt, ook al is het niet in jouw eigen ziekenhuis?
Dit blijkt vaker te gebeuren. Zo hoorde ik van een andere patiënt met alvleesklierkanker die bij zijn eigen ziekenhuis niet meer geopereerd kon worden, maar in een andere ziekenhuis wel de kans kreeg om deze levensreddende behandeling te ondergaan, en met succes. Ik vraag mij af hoeveel patiënten er zijn die in het ene ziekenhuis worden opgegeven, terwijl er toch, in binnen- of buitenland, nog behandelingen mogelijk zijn?
Ziekenhuizen moeten beter samenwerken en meer informatie met elkaar delen en zolang ze dat niet kunnen moeten patiënten en hun dierbaren weten dat ze zelf de regie hebben over hun behandeling. Ga dus vooral zelf op zoek naar behandelingen die je elders wel kunt krijgen en ga in gesprek met andere patiënten.
