Over aids en corona: wat een gekke logica...

Ik ben de laatste tijd veel bezig met een specifiek onderwerp, namelijk de aidsepidemie van de jaren ‘80 en ‘90. Hoe ik op dat onderwerp gekomen ben? Geen idee. Maar het komt steeds terug in mijn leven. In de boeken die ik lees, de films die ik kijk en de series die ik volg. Omdat deze epidemie veel invloed heeft gehad op de LHBTQ+ gemeenschap, een gemeenschap waar ik onderdeel van ben, ben ik mij meer gaan verdiepen. 

Het is belachelijk hoe er toen, vooral in de Verenigde Staten, omgegaan werd met een epidemie die heel erg veel mensen raakten. Geen massale en dure zoektocht naar medicijnen of vaccins, geen duidelijke richtlijnen vanuit de overheid, geen hoopvolle speeches van staatshoofden en geen hardwerkende zorgmedewerkers. Nee, mensen met AIDS moesten zelf zoeken naar de oorzaken van het virus en naar manieren om zichzelf te beschermen of te behandelen. 

De overheid, die we nu bijna elke twee weken zien tijdens een persconferentie, steunde weliswaar onderzoek naar het mysterieuze virus  maar met summiere bedragen. Nog voor er in Nederland voor het eerst een patiënt werd gediagnosticeerd met het coronavirus sprak de overheid al over maatregelen. In de VS duurde het vier jaar (!) voor president Ronald Reagan voor het eerst het woord ‘aids’ in zijn mond nam. Er waren toen al duizenden mensen aan dood gegaan. Nu werkt de zorg zich kapot om alle zieke mensen te behandelen. En helaas komt code zwart, het nachtmerriescenario, steeds dichterbij. Tijdens de aidsepidemie weigerden ziekenhuizen destijds om Aidspatiënten te behandelen of op te nemen, waardoor activistengroepen zelf ziekenhuizen en klinieken zijn gestart. Binnen een jaar zijn er meerdere vaccinaties gefabriceerd tegen het coronavirus. Tegen het Hiv-virus is daarentegen nog steeds geen vaccin.

Wat ik wil zeggen is dit: in de jaren ‘80 en ‘90 zijn er in de westerse wereld duizenden mensen overleden aan een virus omdat de samenleving het niet belangrijk genoeg vond dat deze mensen dood gingen. Homo’s, immigranten, sekswerkers en drugsgebruikers waren de dodelijke slachtoffers. Niet alleen van het virus, maar ook van haat en discriminatie. Ik vraag mij af: kan dat nu ook nog gebeuren? Waarschijnlijk wel, als je ziet hoe weinig er in Europa gedaan wordt om ervoor te zorgen dat mensen in armere landen ook goed worden beschermd. Blijkbaar vinden we de dood van iemand uit Gambia of Cambodja niet belangrijk genoeg. Totdat daar een gevaarlijke mutatie ontstaat die ons hier bedreigd. Dan wordt er opeens wel nagedacht over het verstrekken van vaccins aan ontwikkelingslanden. Wat een gekke logica...