Column: Begraven worden in de Friese natuur

Je mag al vijf jaar in de Friese natuur worden begraven. Op drie plaatsen is dat het geval, op zogeheten natuurbegraafplaatsen. Toevallig zijn deze allemaal in de bossen, tussen bomen en dus lig je er terwijl vogels, eekhoorns, herten en eekhoorntjes om je heen leven en je ook nog eens aangenaam uit de wind ligt. Ik stel me voor dat het daar heerlijk ligt.

Komt je gezin niet elke dag langs, dan kun je met de dieren praten, naar de geluiden luisteren, naar de stilte en genieten van de warmte in de grond. Naar mijn mening is de bodem in bossen warmer dan de bodem in de Friese ruimte, op de Friese klei van Noordwest en Noordoost. En in het Friese veen lijkt het me te nat, daar ben ik een beetje huiverig voor.

Bos of platteland?

Natuurlijk hoop ik ouder te worden dan honderd, een fitte ouwe knakker die nog heel lang meegaat, maar ook ik zal helaas niet aan de dood kunnen ontsnappen. Dat is nu eenmaal niet anders. Als ik dan toch begraven moet worden en ik daar in dat graf niet meer kan sporten en bewegen om mijn lichaam warm te houden, moet ik wel een lekker warm plekje in de bossen hebben. Als geboren en getogen Gaasterlander heeft zoiets sowieso wel iets prettigs.

Eigenlijk, bedenk ik me nu ik deze column schrijf, misschien is een behaaglijk plekje op kamertemperatuur thuis bij onze kinderen – in een urn dan maar en niet in een kist – dan ook wel fijn. Dat voelt eigenlijk nog fijner dan een natuurbegraafplaats. Het gevoel van altijd bij elkaar blijven en ook nog eens behaaglijk. Een welbehagen, ha! 

Als ik 104 word, heeft orgaandonatie dan nog zin?

Maar dan moet mijn lichaam eerst in een oven tot as worden verbrand. Interne lichaamsdelen als donatie beschikbaar stellen aan anderen zou ik best willen, maar als ik een fitte ouwe knakker van 104 jaar word: wie wil er dan nog het hart van zo’n oude man hebben, de nieren, longen, lever? Hoe lang kan ik iemand anders daar nog een plezier mee doen? 

Als ik de 104 haal wil ik best gecremeerd worden. Ik zou het geweldig vinden, een plek in een hoek van het huis van onze beide kinderen te mogen krijgen. Ze krijgen dan elk de helft van mij. Ik zal er met liefde zoveel warmte en liefde in stoppen waardoor het ook blijft uitstralen naar hen. Als ze dan ook nog elk de helft van mijn vrouw krijgen, zijn wij ook weer compleet en samen.

Mijn vrouw en ik in dezelfde urn, bij onze kinderen in huis?

Ze mogen ons zelfs door elkaar mengen in dezelfde urn, dan zijn we ook weer in de dood één en samen en heel en compleet. Dat is toch eigenlijk ook een ontzettend leuke gedachte al zeg ik het zelf.

We moeten sowieso dood, dat is niet anders, dus als het dan toch moet wil ik er iets moois van maken. Iets waar je een goed gevoel aan overhoudt. Ik ga het onze jongens van vier en zeven jaar jong nu nog niet vragen of we later een plekje in hun huis mogen hebben, dat doe ik wel als ik de honderd mag halen. Eerst nog maar even lang van elkaar genieten en van het leven.

Proost, de beste wensen en ajetóh!