Hoe is het om de coronacrisis mee te maken als jongere

Toen ik net begon met stage Bij RondOm Vandaag viel het allemaal nog wel mee. Er was nog niet sprake van een pandemie, alles was nog open en ik kon gewoon nog mijn leven leiden zoals ik de maanden daarvoor had gedacht. 

Nu is het Coronavirus overal. Dit is wat? Twee maanden terug? In ieder geval niet lang. Maar ik begon al wel een beetje te stressen toen Coronavirus in Italië uitbrak. Toen de eerste twee besmettingen in Nederland kwamen was het nog te doen. Nu zijn we weken verder en zijn er meer dan 25.000 mensen positief getest in Nederland, zitten we in een ‘’intelligente lockdown’’ en kunnen we nergens meer heen, maar zijn we ook niet verplicht om binnen te blijven. Wat eigenlijk betekent dat je nog kan gaan en staan waar je wil.

Daarbovenop is alles nu tot 1 juni dicht. Zelf verwacht ik niet dat het versoepeld gaat worden. Het punt wat ik wil maken is: een situatie als deze heb ik nog nooit meegemaakt. Mijn leeftijdsgenoten ook niet.

Het is wel een opluchting dat ik hoogstwaarschijnlijk niet onder de risicogroep val. Maar dat wil niet zeggen dat ik veilig ben. Ik maak me zorgen dat ik in de bus iemand aansteek. In het ergste geval een familielid. Naast dat woon ik op kamers en iedereen leeft nog gewoon zijn leven. Volledig ‘’veilig’’ ben ik dus nauwelijks. Tenzij ik de hele dag in mijn kamer zit zonder naar buiten te gaan, maar dat is ook niet mogelijk Het is allemaal wat vreemd. Ik had het niet voor mogelijk gehouden dat een pandemie het dagelijks leven zo overhoop zou halen. Ik had al helemaal niet verwacht dat ik school zou gaan missen en mis ik op stap gaan, ook al ben ik daar niet zo van.

Feit is wel dat als iedereen zich zoveel mogelijk aan de maatregelen van het RIVM houdt we eerder weer zoals voorheen kunnen leven. Hou je gewoon aan de maatregelen. Onthoud goed dat je misschien wel een gevaar voor anderen kan vormen, ondanks dat je zelf geen risico loopt.

Maar dat ik dit nog meemaak, had ik nooit verwacht. Alles ligt plat en het dagelijks leven gaat lang niet meer hetzelfde zijn. Dan begint de vraag bij mij te dagen of dit nog een paar weken gaat duren of nog een paar jaar. Ik zit er absoluut niet op te wachten. Maar dat ben ik, en wie wel? Ik blijf hopen dat het snel weer als voorheen is.