Tatoeëerders worden gewoon weer onder het tapijt geschoven!’

Let op: het artikel dat u nu gaat lezen is vorige week geschreven. Inmiddels heeft de overheid de regelingen aangepast en kunnen tatoeëerders, als ze aan bepaalde voorwaarden voldoen, ook aanspraak maken op hulp van de overheid. Meer informatie kunt u hier vinden.

DONKERBROEK - Bijna elke ondernemer wordt hard getroffen door de coronacrisis. Veel van hen krijgen daarom hulp van de overheid. Toch zijn er ook beroepen die van de regering helemaal niets hoeft te verwachten, terwijl ze wél verplicht dicht moeten. Niels Sueters is tatoeëerder, zit verplicht thuis maar krijgt geen enkele rode cent: “Rutte heeft altijd gezegd; alle ondernemers worden geholpen. Dat is dus niet zo! Het is echt belachelijk dat we weer niet serieus genomen worden.”

Niels werkt als ZZP’er bij zijn eigen bedrijf Tattoo Line in Donkerbroek. Als tatoeëerder zit hij dicht op zijn klanten, zo’n 30 tot 50 centimeter afstand. Daarom verbaasde het hem niet dat hij als één van de eerste bedrijven zijn deuren moest sluiten. Rutte deed zijn best om deze ondernemers gerust te stellen. Alle ondernemers zouden geholpen worden. Er kwam een regeling, maar helaas werd snel duidelijk dat tatoeëerders daar geen recht op hadden.

Dat zit zo: de overheid heeft alle beroepen ingedeeld in sectoren. Schoonheidsspecialisten bijvoorbeeld, in hun werk best te vergelijken met tatoeëerders, behoren tot de schoonheidssector. Zij hebben een andere SBI-code en kunnen hiermee het steunfonds aanvragen. Tot iedereens grote verbazing behoren de tatoeëerders tot de ‘overige dienstverleningen’. “We vallen dus in dezelfde sector als paragnosten, toiletdames, hondenuitlaters en sekslijnmedewerkers,” vertelt Niels, “Met alle respect, maar zij doen toch heel iets anders dan wij?”

Niels zit dus met zijn handen in het haar. Doordat hij geen correcte SBI-code heeft kan hij geen aanspraak maken. “Terwijl we wél verplicht dicht moesten.” Net als elke ondernemer heeft Niels wel vaste lasten. Elke ondernemende tatoeëerder heeft investeringen die hij in het verleden heeft gedaan moeten afbetaald worden, maar denk ook aan bv.bedrijfruimte moet betaald worden, verzekeringen, arbeidsongeschikheidsverzekering, vergunningen, bank kosten enz. Daarnaast verdient hij met zijn onderneming ook gewoon zijn dagelijkse boterham. “Het is toch van de zotte? Ik kan mijn passie niet uitvoeren, moet verplicht dicht en ik krijg helemaal niets! Wat moet ik nu doen?”

Voor Niels zit er eigenlijk maar één ding op. Een bijstandsuitkering aanvragen. Omdat ook zijn partner Kitty een zelfstandige ondernemer die verplicht dicht moet, hebben zij als gezin recht op ongeveer €1500. Als je daar alle privé vaste lasten van afhaalt, hebben we nog geen €40,- over per week. Daarvan moeten zij de boodschappen en alle bijkomende kosten voor hun gezin van betalen.

Volgens Niels is het sowieso lastig om als kleine ondernemer recht te hebben op de regeling, afgezien van of je een correcte SBI-code hebt: “Je moet bijvoorbeeld €4000 vaste lasten hebben in de tijdspanne van 15 maart tot 15 juni. Geloof mij, veel kleine ondernemers die vanuit huis werken komen niet eens in de buurt. Daarnaast heb je sowieso geen recht op de regeling als je KvK-nummer verbonden is aan je eigen woonadres, zoals bij veel kleine ZZP’ers wel het geval is.”

Kortom, de regeling is te krap. Niels: “Het is net alsof Rutte een zak geld voor je neus houdt, maar je kan er net niet bij.” De overheid gaat ervan uit dat de meeste ondernemers wel wat spek op de ribben hebben. “Tuurlijk, veel ondernemers hebben een spaarpotje voor slechte tijden. Voor een maand, misschien twee. Niemand had dit kunnen verwachten, niemand had zich hierop voor kunnen bereiden.” De nachtmerrie van Niels is dat veel ondernemers tot 1 juni niet open mogen: “Dan gaan er echt koppen rollen.”

Wat Niels en zijn collega’s hopen is dat tatoeëerders een correcte SBI-code krijgen. Zo kunnen ze in ieder geval hulp aanvragen. Daarnaast denkt Niels dat de grens betreft de vaste lasten omlaag moet. “Bijvoorbeeld tussen de €3500 en de €4000. Dan zouden veel meer ondernemers hun hoofd boven water kunnen houden.”

Natuurlijk gaat dit verhaal niet alleen om geld, ook emotioneel is het zwaar. “Ik krijg het gevoel dat de overheid jouw beroep, jouw passie niet belangrijk genoeg vinden. Dat je het verdient om onder het tapijt geschoven te worden. Wij tatoeëerders houden ons als geen ander al de hygiëneregels. Bijna 95% van ons werkt superschoon, supernetjes, alles is steriel. Wij betalen gewoon belasting en werken volgens de GGD normen. En een vergunningen van de GGD is noodzakelijk. Als dank worden we weer niet serieus genomen!”

Niels heeft wel een voorgevoel hoe dat kan: “Het is het beeld dat mensen van ons hebben. Ze vinden het een vies beroep en denken dat tattoos alleen zijn voor ruige mannen zijn, vooral tuig. Dat is al lang niet meer zo.”

Niels heeft ook contact met andere tatoeëerders: “Sommige hebben het erover om stiekem weer open te gaan. Dat kan toch niet de bedoeling zijn, maar ze zien het echt als enige uitweg. Ik neem het risico niet. Als ik in mijn studio ben om administratie op te halen zie ik dat er als boa’s langsrijden om mij te controleren. De dikke boete die ik zou kunnen krijgen, die zou mij nekken. Daarnaast wil ik mijzelf ook niet onnodig in gevaar brengen, als ik open zou gaan stel ik mij bloot aan het virus, en mijn gezin ook."

Niels zit dus muurvast. Hij heeft geen recht op hulp van de overheid. Hij mag niet open. Moet hij dan maar geld verdienen door bijvoorbeeld giftcards of aanbetalingen voor bepaalde ontwerpen? Ook onmogelijk. “Dat zou niet genoeg geld opbrengen om van rond te komen, dus ben ik alsnog afhankelijk van een bijstandsuitkering. Maar dan mag ik niets bijverdienen.”

Het zou enorm opluchten als de overheid ook tatoeëerders een correcte SBI-code geeft en de regeling verruimt. Voor nu ziet Niels dat nog niet echt gebeuren. Daarom zoeken hij en zijn collega’s de media, in de hoop dat dat iets gaat veranderen.