Column: Is er hoop voor Rusland?

Rusland is weer eens negatief in het nieuws geweest. Oppositieleider en Poetins grootste vijand Aleksej Navalny belandt weer drie en half jaar in de bak omdat hij zich niet had gemeld bij de rechter, terwijl dat wel de afspraak was. Navalny zelf lag op dat moment in een Duits ziekenhuis te herstellen van een vergiftiging, maar dat kon de rechter niets schelen. Zo’n geval roept natuurlijk de vraag op hoe democratisch Rusland werkelijk is.

Ergens vind ik dat jammer. Twee jaar geleden kreeg ik namelijk zelf de kans om te ervaren hoe Rusland is. Ik studeerde er een half jaar, aan de Moscow State University. Mijn familie en vrienden dachten er het hunne van, maar ook ik stapte met vooroordelen in het vliegtuig. Bijna al die vooroordelen zijn binnen een maand ontkracht.

Van te voren dacht ik dat ik zou landen in een kil en grauw land, waar de bewoners niets van mij hoeven te weten. Bijna direct, nog op vliegveld Sheremetyevo, één van de drie commerciële vliegvelden van Moskou, werd dat vooroordeel ontkracht. Het was verstikkend benauwd in de Russische hoofdstad, zelfs op het late tijdstip nog boven de dertig graden Celsius en de stad zoefde, wanneer de metro sporadisch even boven de grond kwam, groener dan verwacht aan ons voorbij. Er zijn Moskouse parken waar ons Vondelpark, een diepe buiging voor zou moeten maken. De mensen waren, ook al spraken ze niet allemaal Engels, verbazingwekkend open, oprecht en behulpzaam. Dat zal je niet zo snel zien in landen als, ik zeg maar wat, Frankrijk.

Maar het ene vooroordeel is het andere niet. Die prachtige parken en de aardige mensen zeggen natuurlijk weinig over democratie, vrijheid en mensenrechten. Ik ben de eerste die zal zeggen dat Rusland op veel gebieden ‘achterloopt’ op Westerse landen, zeker als je de progressieve hoofdstad achter je laat en dieper in het land trekt.

Toch is het Rusland dat ik op het nieuws zie, niet het Rusland dat ik heb leren kennen toen ik daar studeerde. Vooral de jongere generatie is vrijgevochten en hard gemaakt, niet volgzaam en corrupt. De meeste jongeren van mijn klas arriveerden op hun zestiende of zeventiende alleen in Moskou. Op sociale media krijgen ze niet alleen de propaganda van de staatskrant te lezen, maar zien ze ook hoe de rest van de wereld naar Rusland kijkt. Ik merk dat het ze frustreert; want ze zijn hartstikke trots op hun land, maar willen ook bewijzen dat Rusland wél beter is dan wij denken. Stuk voor stuk strijden ze dan ook om van Rusland een mooiere plek te maken. Dat geeft mij hoop. Is een land niet dat, wat de jongere generatie er van wil maken?

Melissa is journalist bij RondOm Vandaag. Ze schrijft in haar column over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.