Je houdt er van of niet

Het is een ingewikkeld dingetje: de liefde. Nou ja, zeg maar gerust ding. Want het is iets groots en er zitten heel veel kanten aan. Het is niet alleen maar mooi en blij. Het is soms ook lelijk en verdrietig. Al die dingen voelen is lastig, maar erover praten is misschien nog wel het moeilijkst. Wanneer zeg je nou dat je van iemand houdt? 

Bij het wegbrengen van de kinderen op school valt het me nogal eens op: er wordt (vooral door moeders) gekust en geknuffeld en erachteraan volgt een ‘Love you!’. Het ene kind roept enthousiast hetzelfde terug, het andere kind neemt het ter kennisgeving aan en maakt zo snel mogelijk dat-ie weg komt. Als ik nu nog zes was, viel ik waarschijnlijk binnen de laatste categorie. Ik ben daar gewoon niet zo goed in. Misschien omdat we dat van huis uit ook niet deden. Misschien wel omdat ik het zo Amerikaans vind. Of misschien wel gewoon omdat het me zo groots in de oren klinkt. Er zijn trouwens wel momenten dat ik er geen moeite mee heb. Ik hou van chocolade en van pastelkleuren. En ik hou van lezen en tuinieren. Ik hou overigens absoluut niet van knoflook. Zie je? Ik kan het best. Maar dat is allemaal aardig safe. Dan gaat het niet over mensen die iets voelen en iets terug kunnen zeggen. Met mijn kinderen vind ik het ook niet zo spannend. Die band is zo onvoorwaardelijk dat je eigenlijk wel weet hoe de vork in de steel zit. Van beide kanten. Wat overigens niet wegneemt dat het me niet ontroert als ze het spontaan een keer zeggen. Dingen en kinderen, check. Geen probleem. Maar andere mensen dus. Mensen waar ik een diepe genegenheid voor voel en zelfs meer dan dat. In mijn hoofd en op papier vind ik wel de juiste woorden. Maar ik verzeker je, zodra ik het dan ook nog tegen je zeg, dan moet de liefde wel heel diep zitten.