Kopje onder
ColumnGeen zorgen, deze titel betekent niet dat ik failliet ben. Al was ik een paar weken terug nog bang dat ik in de bijstand moest. Gek genoeg zit ik nu behoorlijk ruim in het werk. Veel dingen gaan weer een soort van gewoon door. Zo ook de zwemlessen van mijn jongste. Maar of je daar nu zo blij mee moet zijn?
Want zwemles in het ‘nieuwe normaal’ is verre van normaal. Allereerst moet ik zeggen dat ik sowieso een bloedhekel heb aan het fenomeen zwemles. Als negenjarige jankte ik iedere donderdagochtend alles aan elkaar, omdat ik dan naar schoolzwemmen moest. Zeven meter onder water zwemmen (toen bestond ‘het gat’ nog niet), echt de hel vond ik het. Als ik nu met mijn zoon mee ga naar die van hem, denk ik er vaak aan terug. Hij heeft er ook niet altijd even veel zin in. Maar met de militaire exercitie die de zwemles sinds Corona is geworden, vraag ik me af wat erger is. Met strakke tijdschema’s, looproutes, vakjes waar je mag staan in de zwembadhal, genummerde kleedhokjes, dubbele doses chloor in het water en een ontsmettingssessie van bijna alles wat we aan kunnen raken, is het er niet bepaald leuker op geworden. Gelukkig heeft mijn kleine vriend er niet heel veel last van en accepteert hij voor dit moment hoe het is. Blij dat hij eindelijk weer mag. Bij aanvang van de les springt hij op het teken van de juf enthousiast in het water. Even gaat hij kopje onder, hij proest, maar herpakt zich snel. De juf geeft hem een complimentje: goed gedaan. Het is niet erg als je even kopje onder gaat. Als je daarna maar snel genoeg weer boven komt. Zwemles leert je meer dan zwemmen.