Liefdeswensenlijstje

Na mijn vorige column, die best wat stof deed opwaaien, wil ik toch nog even bij het onderwerp blijven. En dan heb ik het niet over scheiden, da's toch wat ongezellig. Nee, De Liefde bedoel ik. Op dit punt in mijn leven denk ik soms terug aan liefdes van vroeger en hoe het in de toekomst verder zal gaan.  

Er was de eerste echte liefde uit Brabant. Opgeduikeld op vakantie in Frankrijk, maar er daarna heilig van overtuigd dat wij later 'heule mooie' kindjes zouden maken. Na dertien maanden ieder weekend heen en weer treinen ging het over. Mijn moeder had een week lang liefdesverdriet. Ik baalde vooral dat ik voor ons eenjarig jubileum een duur computerspel voor 'm gekocht had. Had ik niks meer aan. Er was ook een liefde die net voor mijn eindexamen besloot dat we maar even een pauze moesten inlassen. Drie dagen spuugde ik mezelf helemaal leeg van ellende. Mijn moeder dacht toch altijd al dat hij meer van de mannen hield, dus deze keer hield ze het wel droog. En dan was er nog een liefde die van tevoren zo'n lange aanloop had, dat het uiteindelijk niet eens drie maanden duurde. Werkelijk járenlang was ik eerst in stilte en daarna iets luidruchtiger verliefd op de jongen in kwestie. Het bleek wel wederzijds. We schuifelden op het schoolfeest, stuurden elkaar Valentijnskaarten en halleluja: hij vroeg me mee uit naar de bioscoop. Mijn moeder in de gloria. Alleen, toen het eenmaal aan was, viel het een beetje tegen. Had ik hier nu zo lang op gewacht? Ik wist niet hoe snel ik me die zomer in het toen nog zinderende nachtleven van Renesse moest storten. Dus…nu ik mij over een tijdje weer op de markt begeef, heb ik zodoende een paar eisen voor Nieuwe Liefde: je mag niet te ver weg wonen, geen time-outs inlassen in en vooral niet te lang wachten. Sla je slag direct na de eerste Valentijnskaart. Dat scheelt mijn moeder een boel kopzorgen en liefdesverdriet.