‘Is dat allemaal wel waar?’
Column‘Is dat allemaal wel waar?’ dat vroeg mijn mentor mij toen ik haar liet lezen wat er allemaal in mijn leven speelde. Als ik het mij goed herinner was het de derde klas. Onze nieuwe mentor gaf ons een formulier waarop we konden schrijven wat zij, volgens ons, moest weten.
Ik schreef op dat mijn vader erg ziek was (dat was hij), dat mijn pleegzusje ernstige gedragsproblemen had (dat had ze) en dat mijn broer lekker aan het puberen was (dat deed hij). Thuis was het alles behalve stabiel en ik vond dat mijn mentor dat moest weten, omdat het ongetwijfeld ook invloed had op mijn schoolprestaties. In een gesprek vroeg ze mij of dat allemaal wel waar was. Ik wist gelijk, deze vrouw hoeft verder niets te weten over mijn persoonlijke leven. Ik besloot dat ik, als ik ooit de hulp nodig had van mijn school, naar een andere docent zou gaan, die wel liet blijken betrokken te zijn in mijn leven.
In de laatste klas van vwo kreeg mijn vader een hartaanval, daarop volgde een spannende tijd, een open hart operatie en zijn revalidatie thuis. Ik probeerde hem zo goed mogelijk te helpen en te negeren hoe vaak hij naar mij riep dat ik de deur dicht moest doen, omdat hij het koud had. Tegelijkertijd worstelde ik met mijn identiteit; wie ik was, wie ik moest zijn, waar ik goed in was en waar niet. Typisch het begin van adolescentie. Daarbovenop kreeg ik een blessure, tijdens een korfbalwedstrijd schoot mijn schouder uit de kom. Een belangrijke uitlaatklep viel weg, ik mocht maanden niet sporten. Ondanks al die tegenslagen haalde ik mijn vwo-examen. Ik was zo trots dat dat gelukt was. Tijdens het diploma-praatje vertelde mijn mentor dat ik een vervelend jaar achter de rug had, omdat ik geblesseerd was geweest. Weer voelde ik mij niet gezien, niet begrepen. Ik had zojuist het zwaarste jaar ooit in mijn leven overleefd (2020 was veel erger hoor, maar dat wist ik toen nog niet) en de hele school dacht dat mijn grootste tegenslag was dat ik een paar maanden niet kon korfballen.
Uit mijn verhaal, en dat van vele andere scholieren, blijkt hoe belangrijk het is dat ‘grote mensen’ oog hebben voor kinderen en jongeren en luisteren naar wat in hun leven speelt. Hun verdriet, hun eenzaamheid en hun onzekerheid mag ook plaats hebben op de wereld, net zoveel plaats als het verdriet en de pijn van volwassenen. Nu ik groot bent denk ik dat het onze verantwoordelijkheid is om jonge mensen het gevoel te hebben er te mogen zijn met hun kleine pijntjes en hun allergrootste verdriet, om naar ze te luisteren alsof we gelijken zijn. Niemands lijden is groter, zwaarder, belangrijker of relevanter dan het lijden van iemand anders. Laten we generaties opvoeden met het idee dat ze wel bij ons terecht kunnen. Dat ze hun gevoelens niet hoeven op te kroppen en dat ze hun hart kunnen uitstorten bij ons en niet met een anoniem account op Instagram. Dat lijkt mij veel gezonder
