Dan heb je geluk

Hele boeken zijn er over volgeschreven: geluk. We zijn er allemaal naar op zoek. We willen ons gelukkig voelen en geluk hebben. Je hebt dat alleen niet altijd zelf in de hand.

Eigenlijk zijn de driehonderd woorden van deze column natuurlijk lang niet genoeg om dit complexe onderwerp te bespreken. Misschien zijn we er dagelijks wel meerdere keren mee bezig. Niet dat ik nu een paar keer per dag bedenk: ‘Goh, voel ik me gelukkig?’ Maar ik heb andersom wel regelmatig zo’n geluksmomentje dat ik denk: ‘Wauw, daar word ik blij van, daar mag ik mezelf gelukkig om prijzen’. Want eigenlijk heb ik heel wat om gelukkig over te zijn. Een stel knappe kinderen. Afwisselend werk waar ik mijn eigen boontjes mee kan doppen. Een goede gezondheid en een warme familie. Een fijn huis op een van de mooiste plekken van de wereld (vind ik dan) en een liefde van wie ik me steeds weer bedenk wat een leukerd het is. Toch zijn er zat momenten dat ik helemaal niet op een roze wolk zit. Maar dat is ook het hele idee. Geen pieken zonder dalen. Wanneer de poes aangereden word en ik die vervolgens in de regen in de moestuin sta te begraven. Als die knappe kinderen worstelen met de scheiding van hun ouders. Of wanneer ik me druk maak over alle bizarre beslissingen die er de afgelopen paar jaar in onze politiek zijn genomen. De kunst is dan natuurlijk om daar niet in te blijven hangen. En met een beetje mazzel helpt het universum daar dan een handje bij. Bijvoorbeeld door te zorgen dat er geen auto in het parkeervak aan de andere kant van de weg stond toen mijn auto afgelopen week achteruit de oprit afrolde, omdat ik de handrem vergeten was. Dat er nét even geen verkeer aankwam en de overbuurman het toevallig nét zag gebeuren en snel kwam aanbellen. Gelukkig maar.