Een potje janken

Sommige mensen vinden mij misschien een tough cookie of een nuchter mens. Het lijkt voor de buitenwereld alsof bepaalde dingen mij niet raken. Ik ben aardig recht door zee en laat niet snel zien dat iets me van mijn stuk brengt. Maar schijn bedriegt.

Als niemand kijkt, ben ik een regelrechte dweil. Een klein kneepje kan al voldoende zijn voor dikke tranen. En als de spreekwoordelijke emmer echt goed overloopt, kan ik er een dag later uitzien alsof ik met een hooiallergie in een paardenstal geslapen heb. Gelukkig duurt het vrij lang voor die emmer vol is. Maar zo’n kneepje, dat is bijna dagelijkse kost. Het hoeft niet eens iets wereldschokkends te zijn; een televisiefragment, een lief appje of een mooie reclame prikkelen mijn traanbuizen al rap. En dan kun je tegen het eind van het jaar je lol op natuurlijk. Met Kerstgedoe, nostalgie en melancholische momenten. Ik weet dat mensen dit jaar massaal uitkijken naar de feestdagen om iets leuks en gezelligs in het verschiet te hebben. Maar zeker middenin een coronacrisis en na een paar lastige jaren op het persoonlijke vlak, voel ik me toch eerder wat somber in december. Vorig jaar bracht ik de dagen voor Kerst voor het eerst in lange tijd alleen door. Het leven leek een puinhoop en mijn hart was zwaar. Eerlijk: ik lag urenlang jankend voor de televisie en dat was niet omdat ik All you need is Love zo ontroerend vond. Het had vast opgelucht om bij iemand uit te huilen en me op te laten vrolijken. Maar dat gaat me dan toch te ver. Laat mij maar in mijn sopje gaarkoken. Ergo: ik sloeg mijn slag in de uitverkoop, dronk een fles wijn leeg en omarmde de kater de volgende ochtend vol overgave. Kansloos en ongezellig. Misschien goed om dat dit jaar niet te doen. Gewoon een traantje wegpinken bij Robert ten Brink, samen met de kinderen. Die knijpen niet zo hard dat mijn emmer overloopt.