Schop onder je kont
ColumnWist je dat er een mooi woord is voor uitstelgedrag? Procrastinatie heet dat. Ik ben heel goed in procrastineren. Mijn kinderen trouwens ook. Ons motto is zo ongeveer “Waarom nu doen als het later ook nog net op tijd lukt?” Als ik vraag of ze even iets voor me willen pakken of doen, kun je vast al raden wat hun antwoord is. “Ja, doe ik zo.” En eerlijk is eerlijk, ik zeg dat dus ook regelmatig tegen anderen.
Of ik nog even dat ene stuk wil mailen? Ja, komt er zo aan. En of ik niet vergeet die notulen uit te werken? Yes, doe ik straks. Grote kans dat er nog een dag (of drie) overheen gaat als ik mezelf niet heel hard een schop onder mijn kont geef. Maar aangezien je dat feitelijk dus niet kunt, die schop geven, heb ik altijd een ander nodig die dat doet. En eigenlijk voel ik me daar dan weer een beetje rot over als het zover komt. Want het is natuurlijk veel lekkerder als je dingen die moeten gebeuren op tijd doet. Uit jezelf. Ook al presteer ik best goed onder druk. Toch ken ik geen grotere voldoening dan het op tijd inleveren van een artikel dat ik moet maken. Of van andere klusjes met een deadline. Want dan kun je weer iets van je to do lijst afstrepen. Bovendien vind ik het zelf ook irritant als ik iemand achter de broek aan moet zitten. Maar waarom leer ik daar dan helemaal niks van? Waarom sta ik dan weer met mijn poten in de moestuin terwijl ik moet schrijven? En waarom hang ik een uur aan de telefoon als er ook nog een berg strijk op me ligt te wachten? Het zijn in tijden van corona de grote vragen des levens. Morgen ga ik ermee aan de slag. Echt.
Column: Mariska den Hartog
