Column Linda: You no man broko mi; mij kun je niet breken!

Jaloezie is een slechte eigenschap, waar ik me ook schuldig aan heb gemaakt. Niet dat het ging om materiële zaken of de nieuwe vriendin van mijn ex. Nee het was me vooral te doen om iemands energylevel. Nadat ik op mijn 19e de ziekte van Pfeiffer kreeg, is mijn immuunsysteem blijvend van slag en moet ik altijd sneller afhaken dan anderen. Maar met een stukje doorzettingsvermogen kom je ver.

Het was de basis van voor mijn werk (17 jaar lang) bij het tijdschrift FORMULE1. Toen Max Verstappen debuteerde was mijn zoon 2,5. Hoewel ik minder vaak naar GP’s ging, reisde ik nog steeds veel. Op woensdagmiddag op het vliegtuig naar São Paulo, om na aankomst op donderdagochtend gelijk naar het circuit te gaan om te werken. ‘s Avonds was je zo moe dat de jetlag geen kans kreeg. Gelukkig maar, want de drie daarop volgende dagen werkte ik gemiddeld 12 tot 14 uur, om zondagnacht mijn vermoeide lijf naar de karaokebar te slepen om daar met mijn collega’s onze vermoeidheid weg te zingen/drinken om vervolgens een paar uur later weer in het vliegtuig naar huis te stappen. Waar mijn gezin op me wachtte en ik na een dag vrij weer gewoon moest werken. Je voelt het al aankomen: dat ging fout. Goed fout. 

Na alle signalen genegeerd te hebben (de huisarts zei: mevrouw u bent overspannen, ik dacht: daar heb ik geen tijd voor) ging in Melbourne in 2016 het licht uit. Ik kon NIETS meer… Mijn burn-out heeft jaren geduurd. Dat voelde pas echt als een lockdown. Gevangen in een lichaam dat niets meer kan. Jaloers keek ik naar mijn zusje met haar tomeloze energie, naar vrienden die argeloos leuke dingen plande. Want dat doe je als niet ziek bent. Tijdens mijn burn-out verergerden mijn migraineklachten en kreeg ik fibromyalgie. Altijd pijn en moe. Ik heb er mee leren omgaan en geniet nu van de kleine dingen.

 Dat ik weer kan werken, voelt als een overwinning. Het gevoel dat ik dankzij het hormoonprogramma van Ingrid Wassenaar weer langzaam de oude Linda begin te worden, kwam tijdens het Songfestival. Anderhalf jaar geleden moest ik mijn songfestival-bestie teleurstellen. Het lukte me fysiek niet om naar zo’n evenement te gaan. Begin mei vroeg ze het nog een keer: je zit nu zoveel beter in je vel, misschien dat het nu wel lukt? 

Toen Jeangu Macrooy, de Nederlandse inzending, Birth of a new age zong, zong ik in Ahoy met tranen in mijn ogen keihard mee. Het voelde ook als mijn lied. You no man broko mi, je kunt me niet breken…