De mystiek realistische wereld van Janneke Hengst

Ze ging op latere leeftijd datgene studeren wat ze eigenlijk altijd al had willen doen en het heeft haar zoveel voldoening gegeven dat ze nu 26 jaar na haar afstuderen aan de kunstopleiding van het Windesheim in Zwolle haar passie nog altijd leeft. Ten volle. Haar passie: gevoel leggen in landschappen, in taferelen, in Fryslân, in alles. Elke dag schildert ze, het is haar leven, haar adem, haar bestaan. Janneke Hengst: "Je moet veel kilometers maken om goed te worden."

Er was een zoektocht voor nodig, een zoektocht naar haar innerlijke kracht, haar innerlijke weg en het is haar gelukt. "Ik kan niet anders en ik wil niet anders, dit is mijn leven", zegt ze. Zo lang ze ademt en beweegt, zal ze schilderen. Geen twijfel mogelijk. "Als ik aan het schilderen ben, ben ik gelukkig." De Mantgumse kan haar gevoel er uitstekend in uiten, schildert meestal landschappen. Schildert datgene wat je voelt, zonder dat je het direct ziet. Het zit in de lichtval, in de constructie, in dat wat op dat moment haar gevoel weerspiegelt.

Innerlijke verdieping en gevoel
In elk schilderij gaat zij de innerlijke 'strijd' met zichzelf aan, om het beste uit zichzelf te halen, uit haar technische schilderskennis en haar gevoel. Nooit op de automatische piloot, altijd met maximale aandacht voor het uiterlijke landschap en haar innerlijke landschap. Dat innerlijke landschap, de verdieping, de inhoud, ze heeft het nodig.

"Ik wil niet teveel over mijn verleden uitweiden, want ik leef in het heden en de toekomst, maar ooit heb ik in de modellen-wereld gewerkt. Daar miste ik de inhoud, het ging alleen maar om het uiterlijk." Ze miste het innerlijk en startte haar zoektocht naar innerlijke rijkdom, innerlijke redenen van het bestaan en haar eigen rol in het leven. Ze kwam erachter dat ze haar dagelijks werk moest maken van dat tekenen wat ze als kind altijd al had gedaan.

Dus volgde ze haar hart, ging zich ontwikkelen en ging studeren om meer technische inhoudelijke vakkennis op te doen om het niveau van haar werk omhoog te brengen. Na haar afstuderen werd haar kwaliteit in de Friese kunstwereld goed opgemerkt, door verschillende galeriehouders en medeschilders.

De betovering van het landschap
Ze voelt zich het meest thuis bij landschapweergaves. "De betovering van het landschap. Het heeft veel geheimen, geeft ook veel prijs, maar er blijft altijd iets mysterieus, iets mystieks. Afhankelijk van het weer en de atmosfeer kan het er steeds anders uitzien en telkens een ander gevoel oproepen." Zo schildert ze het landschap ook: weemoedig als het haar een weemoedig gevoel geeft, optimistisch als ze er blij van wordt.

In en rond haar woonplaats Mantgum zijn de luchten en het land inspirerend, net als bij haar vorige woonplaats Gaast aan de IJsselmeerdijk. "Al zijn de luchten op beide plaatsen wel verschillend, je merkt de invloed van het IJsselmeer op de kleur van de lucht wel degelijk." Het IJsselmeer maakt dromerig omdat je bijvoorbeeld af en toe aan de horizon de scheiding tussen het water en de lucht niet kunt zien en alles opgaat in één geheel.

Zoals het leven ook één geheel is, uiteindelijk, als je alle facetten en details samenvoegt. Het past bij haar mystieke gevoel, ze is gelovig zonder bij een geloofsstroming te zijn aangesloten. Het is het gevoel dat er meer is dan de praktische dingen op aarde, dat alles uiteindelijk één is. Dat gevoel uitleggen blijft lastig, het is en blijft een gevoel.

Ontroering en verwondering blijft
Afgelopen zomer heeft ze haar schilderijen geëxposeerd bij Galerie Koopmans in Earnewâld. Vorig jaar bij LOOF in Jubbega, ze had in Thom Mercuur (de overleden  oprichter van Museum Belvedere in Oranjewoud) een fan, werkte samen met Jopie Huisman, schrijver Geert Mak heeft enkele schilderijen van haar en is ook fan. Ook staat ze in het boek FRYSK, over 100 jaar schilderkunst in Friesland. Tijdschrift De Moanne is ook net langs geweest voor een interview. Haar kwaliteiten worden gelukkig gezien.

"Ik schilder altijd mijn bewondering en verwondering voor het landschap en nog altijd is het voor mij afwachten of anderen dat ook mooi vinden. Het ontroert me nog altijd als ik zie dat mensen er geld voor over hebben. Dat moet ook wel, want ik moet er van leven, maar dat gevoel blijft altijd. Ik blijf me verwonderen."