Kanker leerde mij: altijd positief blijven

DRACHTEN - Volgens de cijfers krijgt één op de drie Nederlanders ooit de diagnose kanker. Marian Tjemmes verloor in juni 2012 haar eerste man aan de gevolgen van kanker. In 2016 vond ze opnieuw de liefde bij haar Jan. Een jaar later kreeg ook hij de diagnose kanker. Ondanks dat hij niet meer zal genezen blijft het echtpaar positief. Marian: “Je kan je hoofd wel laten hangen, maar daar schiet je niets mee op!”

“Mijn eerste man werd in oktober 2011 gediagnosticeerd met kanker. Hij werd behandeld met chemotherapie maar daar werd hij zo ontzettend ziek van. Toen bleek dat na de eerste behandeling nog niet alles weg was besloot hij niet verder te gaan. Hij had geen zin of energie meer om weer zo’n zware tijd door te gaan. Hij was afhankelijk geworden van anderen en dat wilde hij niet langer. In juni 2012 is hij helaas overleden, ik had er ontzettend veel verdriet van.”

“In 2015 leerde ik mijn huidige man kennen, 28 januari 2016 zijn we getrouwd. Net als mijn overleden man houdt hij heel erg van muziek en van dingen ondernemen. We hadden een geweldige tijd. Eind 2016 kreeg ook hij kanker, alvleesklierkanker. Hij zit nu in zijn bonustijd, maar we laten ons hoofd niet hangen. We ondernemen dingen, we plannen dingen. In oktober gaan we bijvoorbeeld naar Curaçao, en in mei willen we samen naar Portugal. Waarom zouden we dat niet plannen? We hebben een annuleringsverzekering natuurlijk, en als hij daar sterft krijgen we hem ook wel weer thuis. Natuurlijk, ik zal erg verdrietig zijn, maar we staan daar niet zo bij stil. De herinneringen die we nu maken blijven voor altijd bij mij.”

“Toen ze de kanker vonden heeft Jan een hele zware operatie gehad. Dit was op Valentijnsdag, 14 februari 2017. Ze hebben zijn alvleesklier helemaal verwijderd. Tijdens de operatie is zijn hart gestopt met kloppen maar gelukkig hebben ze hem weer op kunnen lappen. Door een leverontsteking is hij daarna heel erg ziek geworden, maar hij is er bovenop gekomen. Zijn conditie werd steeds beter en hij knapte zienderogen op. Na zes weken mochten we het UMCG verlaten. De dokters en de artsen waren verbaasd hoe positief we bleven, maar wat kan je anders doen?”

“Tuurlijk, het is soms ook moeilijk. We hebben dagen dat we verdrietig zijn of boos. Mijn man loopt rond met een tijdbom in zijn lichaam, niemand weet hoe lang hij nog leeft. We proberen eerlijk tegen elkaar te zijn. Als we ons kut voelen, dan zeggen we dat. Wij zijn geen klagers hoor, als we er doorheen zitten zeggen we tegen elkaar: kop ervoor en door.”

“Het allerbelangrijkste is dat we positief blijven en dat we eerlijk tegen elkaar, tegen anderen en tegen onszelf blijven. Als we hulp nodig hebben, dan moeten we hulp vragen. We zijn af en toe best koppig daarin, maar er is niets geks aan hulp krijgen. Mensen bewonderen ons vaak door onze positiviteit maar tegen hen zeg ik; wij zijn ook wel eens verdrietig, wij zijn ook wel eens boos op elkaar. Het is belangrijk om ook aan hen te laten weten hoe het echt gaat. Je kan wel mooie praatjes hebben maar daar heeft niemand wat aan. Hoe dan ook, wij blijven positief in het leven staan en genieten van de mooie dingen.”