Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.
Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.

Een magisch moment met Milo

Vorig jaar, het moet december geweest zijn, kwam er in de mailbox van RondOm Vandaag een persbericht binnen. Stichting Zorgdier en Zorggroep Liante waren op zoek naar baasjes die met hun huisdier (bijvoorbeeld een hond of kat) langs wilden gaan bij de kwetsbare ouderen die in hun zorgcentra wonen. Ik plaatste het persbericht gelijk op onze website en daarna heb ik mijzelf opgegeven, met onze Milo.

Milo is eigenlijk de golden retriever van mijn ouders. Omdat ik niet meer thuis woon, is het officieel niet mijn hond, ookal voelt dat wel zo. Milo is mijn maatje, mijn partner in crime, maar vooral ook mijn troost als ik verdrietig ben. Als een volmaakte hulphond staat hij aan mijn zijde in deze verdrietige periode. Zijn zware kop op mijn schoot, zijn reebruine ogen die me begrijpend aankijken, een lik over een betraande wang, maar ook zijn gekke streken die mij altijd aan het lachen maakt. Hij weet precies wat ik nodig heb. 

Ik heb altijd geleerd dat je geluk moet delen en het niet voor jezelf moet houden. Wat Milo voor mij doet, wat hij voor mij betekent, dat wil ik delen. Dus gaf ik mij op. Na een soort sollicitatiegesprek (waar hij vooral zijn streken liet zien, haha) en twee cursusdagen waarvan we van Stichting Zorgdier leerden hoe we onze hond veilig en goed kunnen inzetten voor deze doelgroep en waarin we Zorggroep Liante leerde kennen, was het tijd voor de evaluatie. 

Ik was ontzettend nerveus. Al rijdend stak ik mijn hand even naar achter, waar Milo relaxed op de achterbank lag. Hij drukte kort zijn natte snuit tegen mijn hand, alsof hij wilde zeggen dat het wel goed kwam. Ik parkeerde de auto, haalde Milo uit de achterbak en samen wandelden we het zorgcentrum in. 

Tijdens de evaluatie gebeurde iets bijzonders. Ik zou het bijna magisch noemen. Milo schitterde in zijn rol, het was alsof hij, alsof wij, hiervoor gemaakt zijn. Na de oefeningen die we moesten doen was het even stil. Ik dronk een slokje thee en Milo ging aan mijn voeten liggen. Voor het eerst zag ik bij andere mensen ook wat Milo voor mij betekend. Ik zag ontroering en verbondenheid, ik zag mensen die troost vonden bij Milo.
Dit was in wezen wat ik wilde delen met andere. De onverdeelde aandacht van een hond, van een wezen dat nooit iemand zal veroordelen. Die niet de achteruitgang ziet, die rare bewegingen of onsamenhangende verhalen niet raar vindt, die de mens als mens ziet en niet als 'iemand' die 'iets' heeft. Over een paar weken beginnen onze eerste bezoeken. Hopelijk kunnen we samen een klein verschil maken en een moment van rust en genegenheid brengen.