Dag basisschool
ColumnHet kan je de afgelopen weken niet ontgaan zijn: de achtstegroepers hebben hun afscheidsmusicals opgevoerd. De laatste dagen zijn achter de rug, het is vakantie. Dag basisschool…
De afgelopen maanden werd er hier in huis af en toe flink gemopperd. Wéér maar oefenen voor die musical. Les werd er volgens mij al lang niet meer gegeven, maar soms verlangde mijn dochter bijna naar geschiedenis, taal en rekenen. Het musicalscript ging iedere dag braaf mee heen en weer in de tas. En af en toe kwam er een mij vreemde vraag om bepaalde items. “Mam, hebben wij legerkleren? En een trompet?” Ik trof ook regelmatig een pistoolvormige stok aan tussen beker en lunchtrommel. “Nee, die mag je absoluut niet weggooien!” Ik vroeg me op den duur toch af wat er allemaal stond te gebeuren. Toen de laatste schoolweek was aangebroken, liep de spanning aardig op in groep 8. Maar ze hadden er vooral veel zin in. Op de avond van de uitvoering hadden vaders, moeders, opa’s, oma’s en heel veel andere belangstellenden zich verzameld in het dorpshuis. Om eerlijk te zijn had ik geen idee wat ik moest verwachten. En om nog wat eerlijker te zijn: ik heb ze echt een beetje onderschat. Als volleerde acteurs lepelden ze allemaal moeiteloos hun teksten op en zongen ze vol overgave de bijbehorende liedjes. Inclusief dansjes. Ook de jongens. Het was boeiend en grappig. En dat anderhalf uur lang. Mijn eigen dochter herkende ik bijna niet. Was dit die soms onzekere, mopperende en de ogen-ten-hemel-slaande puber? Wat een feestje om naar te kijken. Na afloop was er voor allemaal een gedicht van de meester en ieder straalde tijdens zijn of haar paar minutes of fame. Maar toen, toen was het ineens echt voorbij. Licht aan, een lege zaal. Tranen vloeiden. “Ik wil helemaal niet naar de middelbare school!” Nee, ik wil het eigenlijk ook niet. Maar het komt goed. Ieder einde is het begin van iets nieuws.