Dat werkt niet
Ik vermoed zomaar dat er heel veel van jullie zijn die op dit moment een haat-liefdeverhouding hebben met de term thuiswerken. Een jaar geleden leek dat ideaal. Inmiddels weten we allemaal beter en snakken we naar gewone werkdagen.
Laten we voorop stellen, ik ben als freelancer wel gewend om mijn werk vanuit huis te doen. Tussendoor een beetje wasjes draaien. Lunchen met een aflevering van een Netflixserie. Maar dan wel in mijn eentje. Zonder huisgenoten om me heen en geen extra taken die eigenlijk toebehoren aan de juffen en meesters van de basisschool. De realiteit is in tijden van lockdown wel anders. Gelukkig sta ik daarin niet alleen. Ik denk dat veel ouders het wel herkennen dat de dagen niet bepaald zoals anders lopen. Dat een dag ook verdomd veel lijkt op de vorige en waarschijnlijk ook op die nog komen. Er wordt wat meer uitgeslapen, langer gegamed, nauwelijks buiten gespeeld en ook al kun je eindeloos in je joggingbroek vertoeven, er moet toch iets gepresteerd worden voor werk en school. Vol goede moed begin je dan toch maar weer met alle spullen op tafel. Planningen erbij, iedereen weet wat hem te doen staat. Maar voor ik zelf goed en wel twee zinnen op papier heb, begint de eerste: “Mam, je moet me helpen, want ik ben iets vergeten te maken en ik moet zo online met de klas.” Vervolgens begint de tweede te zuchten dat hij nu al een zere hand heeft van het schrijven. “Ik kan echt, echt niet meer schrijven.” Daarna begint de onderhandeling. Als ze nou vandaag dit en dat doen, dan maken ze morgen zus en zo af. Echt waar. Slappeling die ik ben, ga ik natuurlijk akkoord. Dan kom ik tenminste nog even aan mijn eigen werk toe. En ondertussen denk ik aan het berichtje van school: “Wees niet bezorgd. Geen enkel kind loopt voor of achter. Ze zijn precies waar ze zouden moeten zijn.” Check. Ik zal mijn opdrachtgevers iets soortgelijks mailen. Morgen weer een dag.