Sneeuwpret

Ik kijk naar buiten en zie een stralende zon aan de blauwe hemel, die schijnt op een mooie witte wereld, het is winter. Ikzelf geniet daar van, eindelijk weer eens echte winterse dagen, schaatsen en wandelen door de sneeuw, daar wordt je toch vrolijk van. Het is zoveel beter dan die druilerige nepwinterdagen van net boven de nul graden die we de afgelopen jaren hebben gehad.

En buiten de echte sneeuwpret heb ik ook ontzettend veel pret om hoe we in Nederland reageren op een weekje kou met een beetje sneeuw daarbij. Vorige week werden deze dagen aangekondigd als een “historische” winterperiode. Heel Nederland werd voorbereid op een barre periode. Wat een paniek werd er gezaaid voor een hele normale winterse week.

De NS heeft dagen niet volgens de regeling kunnen rijden, test- en vaccinatiestraten dicht, werkenden die niet door de sneeuw mochten en zo kunnen we nog wel even doorgaan. In plaats van voorlichting geven over hoe je met een beetje sneeuw moet omgaan, word je alleen maar bang gepraat.

Wat ik trouwens wat minder prettig vind, is de luiheid die is ontstaan onder de mensen met betrekking tot het sneeuwvrij maken van het trottoir voor hun woning. Ik stapte op de maandagmorgen direct naar buiten om rond mijn woning en kantoor alles sneeuwvrij te maken en zout te strooien. Hierdoor kon iedere voetganger fatsoenlijk passeren en hoefde niet over het fietspad of de weg te lopen. Gelukkig waren er een paar buren die er ook zo over dachten maar het overgrote deel had er geen boodschap aan. Dit was “vroeger” toch wel anders. Samen de buurt begaanbaar houden is toch niet zo ingewikkeld?

Verder is het genieten van de elfstedenkoorts die er heerst, waarbij iedereen ineens lijkt te zijn vergeten dat Covid-19 de winterkou ook leuk vindt.