Kleine dingen die bijdragen aan het grote probleem
Voor u als lezer is het al een tijdje geleden, maar vandaag is mijn tijdlijn op Instagram zwart gekleurd. Mijn vrienden en familie, internationale artiesten en organisaties delen vandaag een zwartgekleurde foto om aandacht te vragen voor geïnternaliseerd racisme. Het zijn vooral witte mensen die met het zwarte vlak hun stem en plek op het web willen weggeven voor de ervaringen van zwarte en bruine mensen. Ze willen ruimte maken voor verhalen over racisme, vooral dat dagelijkse racisme dat niet opvalt. Al die keren dat ze aangehouden zijn, omdat hun auto te ‘duur’ lijkt. De alleenstaande moeders die, op basis van hun achternaam, extra gecheckt worden voordat ze een bijstandsuitkering mogen aanvragen. Mensen die meedoen aan #blackoutthursday laten zien én (misschien nog wel belangrijker) willen leren dat racisme veel meer is dan alleen de witte kappen van de KKK en een Amerikaanse politieagent die een zwarte man dooddrukt met zijn knie.
Als witte vrouw kan ik onmogelijk vertellen wat mensen van kleur ervaren in hun dagelijkse leven. Daarvoor geef ook ik liever het podium aan mensen die dit zelf meemaken. Een tip: op www.withuiswerk.nl vind je hier heel veel informatie over.
Wat ik wel merkte is hoe gewend ik ben geraakt aan het beeld van lijdende bruine of zwarte mensen. Ik vind het vreselijk. Natuurlijk zat ik met bonzend hart naar de laatste ademteugen van George Floyd te kijken en werd ik witheet van woede, maar het waren de beelden van een politieagent die de poot van een Rottweiler afschiet die mij achtervolgden in mijn slaap. Als ik denk aan mijn geschiedenisboek van de middelbare school, kan ik mij alleen maar beelden van de slavenschepen en vermoorde vredestichters als Gandhi en Martin Luther King voorstellen. Bizar. En kijk eens naar de media. Zij waren niet terughoudend met het laten zien van de beelden van George Floyd, maar hielden ook in het verleden zich niet in; bijvoorbeeld die foto van dat aangespoelde kindje, de brandende protestanten van de Arabische lente en oorlogsslachtoffers uit Syrië.
Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven al ben afgestompt voor mijn lijdende donkere medemensen. Hoe is het mogelijk dat ik wakker lig omdat een hond wordt verwond, terwijl ik op dezelfde dag zag hoe een man werd vermoord?
Voor veel witte mensen is racisme ontzettend ingewikkeld. Dat snap ik. Meestal willen we helemaal niet racistisch zijn, maar het zit in ons allemaal. Het zijn kleine dingetjes die elke dag bijdragen aan dat grote probleem van de samenleving. Mijn afstomping voor menselijk leed, maar misschien uw hand die u op uw jaszak legt als iemand voorbij komt, uw reactie op een fietsendiefstal, uw eerste gedachte bij de sollicitatiebrief van Hussein of Autar, uw kinderfeest?