Nieuwe poes
‘A dirty mind is …’ je weet wel. Dus nee, de titel van deze column wijst er niet op dat ik, nu ik bijna veertig ben, een bezoekje bracht aan de plastisch chirurg. We hebben een heuse nieuwe viervoeter in huis. Best even wennen.
Misschien weten jullie nog wel dat we op Hemelvaartsdag van dit jaar poes Lexy moesten laten inslapen. Een wekenlang tranendal bij mijn dochter volgde. En natuurlijk haalde ik ook niet met droge ogen het asblikje bij het huisdierencrematorium op. Maar op den duur gaat dat verdriet in een laatje, net als het asblikje in de kast opgeborgen wordt. Ook al was het stil in huis, de behoefte aan een nieuw huisdier was er bij mij nog niet. Maar die dochter bleef er maar om vragen. Met van die grote puppy-ogen (godzijdank wilde ze die niet, een puppy) Op een dag ging ik overstag. Er kwam een advertentie voorbij van een dame die een goed huisje zocht voor haar kitten van een half jaar. De oudere kat in hun gezin bleek na een paar maanden helemaal geen trek te hebben in zo’n jong ding. Wel zielig voor de driejarige dochter, die twee handen op één buik was met het beestje. Maar ergens snapte ze dat dit niet kon. Dus zo stapte een klein meisje op een zaterdagochtend dapper bij ons binnen met de kitten in haar roze kattenreismandje. De verrassing hier in huis was groot en de blijdschap bij mijn dochter zo mogelijk nog groter. Haar broer was gematigd enthousiast, stoere jongens laten niet blijken hoe schattig ze een babypoes vinden. Voor het vorige baasje was het even slikken haar achter te laten, maar gelukkig vond poes snel haar plekje. Voor mij was de omschakeling misschien nog het grootst. Weer een kattenbak in huis, een plantenbak die totaal uitgegraven wordt en halen aan de bank. Ga ik net zoveel van dit mormel houden als van die andere katten? Over vijftien jaar op Hemelvaartsdag kan ik het je waarschijnlijk vertellen.