“Voel het zand tussen je tenen en hoor het schreeuwen van de meeuwen”
Bruinisse - Op donderdag 9 juli houdt Saskia Maaskant ‘Meerminnen verdrinken niet’ ten doop, via een livestream. Alles gaat nu even anders dan gedacht, dus ook de presentatie van het boek was uitgesteld. Oorspronkelijk zou die namelijk plaatsvinden in Brusea, maar dat was al een krap plan, omdat er niet zoveel mensen in de bovenzaal passen.
“Janna vróég erom, dat ik over haar ging schrijven,” vertelt Saskia Maaskant. De getogen Bruse woont inmiddels in Sommelsdijk, maar haar Bruse roots laten haar niet zomaar los. Janna Meerman is de hoofdpersoon in haar nieuwe boek. Het boek komt niet alléén: er is een superleuke weblog bij ‘Meerminnen verdrinken niet,’ waar continu nieuwe achtergrondinformatie op verschijnt. Zoute en zoete Zeeuwse recepten, informatie over Bruinisse vroeger en nu en kennismaken met interessante Zeeuwen bijvoorbeeld. “Het is onnoemelijk veel werk,” verzucht Saskia, “maar tegelijkertijd zó leuk.
Kiezen
Er staan al 24 blogs klaar. Dat weblog zit al heel lang in mijn hoofd, vanaf dat de allereerste proeflezers hun tips gaven. Ik vroeg namelijk, naast stadshistoricus Huib Uil, een aantal auteurs van historische boeken om mee te lezen en zij zeiden: je moet uiteindelijk kiezen tussen fictie en non-fictie. Ik wilde zóveel vertellen en dat zou mijn boek te traag maken. Nu kan ik al die leuke achtergrondinformatie en feiten kwijt op het weblog."
Ook in ’t Vissersuusje van Brusea leverde Saskia een bijdrage, door een audiotour in te spreken, met onder andere fragmenten uit haar nieuwe boek. “Ik heb ervoor gekozen het gezin waarover ik schrijf in dit huisje te laten wonen, al zette ik het wel op een andere plek in Bruinisse neer: aan de Steinstraat.” In de zomer van 2018 overleed Saskia’s ‘opa Boomdijk’ Piet Maaskant en ze schreef een ode aan hem. Tegelijkertijd bestond Bruinisse 550 jaar en Saskia raakte geïnspireerd door een artikel van Lennard Maas op het weblog Zalig Zeeland. “Eigenlijk is Luctor et Emergo tekenend voor Bruinisse,” zei Lennard tegen Saskia. “Ga maar na: de Stormramp van 1911, de Watersnoodramp, de oorlog.” Saskia had nog nooit zozeer over de Stormramp van 30 september 1911 gehoord en daar ontstond haar belangstelling.
“Ik wilde niet beginnen met een nieuw boek, maar voor ik het wist stonden er negenduizend woorden. Ik leerde veel uit allerlei documentatie van Brusea, zoals het boek ‘Vissers Verhalen’ van Kees Slager en Paul de Schipper. Vóór de Stormramp telde Bru hondervijftig schepen en erna waren er nog twintig over.” Saskia werd bij haar speurtocht met wijd open armen ontvangen door stadshistoricus Huib Uil. Hij bleek een hele map aangelegd te hebben met informatie over de Stormramp van 1911, met de bedoeling daar zelf ooit nog eens iets mee te gaan doen. Saskia kreeg de map zomaar mee en had die een jaar lang in haar bezit. “Jij gaat toch fictie schrijven, dus dat bijt elkaar niet,” zei Huib.
Leven aan de kust
In haar boek ‘Meerminnen verdrinken niet’ beschrijft Saskia de warmte van een vissersdorp en het leven aan de kust. Saskia: “Mijn uitgever zei: “Ik voelde het zand tussen mijn tenen en hoorde het schreeuwen van de meeuwen.” Dat was ook precies de bedoeling. Mijn overgrootvader, Marinus Okkerse, speelt een belangrijke rol in het boek: hij was destijds dorpsomroeper. Het verhaal is fictie, maar op waarheid gebaseerd. Én er zit een flard van een sprookje in: de titel zegt het al.”
‘Meerminnen verdrinken niet’ is voorzien van prachtige illustraties die zus Vicky Maaskant maakte. Een grote prent voorin, waarvan delen in heel het boek terugkomen. ‘Meerminnen verdrinken niet’ is vanaf nu overal te koop, maar Saskia Maaskant heeft het liefst dat lezers het in de plaatselijke boekhandels aanschaffen. Zie ook het blog:www. meerminnenverdrinkenniet.nl
Tekst: Anneke Flikweert
