Veteraan Wilfred: “Ik mis de kameraadschap”
NOORDWOLDE - Sinds 2006 wordt zowel landelijk als regionaal stilgestaan bij onze Nederlandse veteranen. De dag is een eerbetoon aan alle veteranen, waarbij erkenning en waardering belangrijke punten zijn. Wilfred Lubbers uit Noordwolde is veteraan en onder andere uitgezonden naar Bosnië, Kosovo, Irak en Afghanistan: “Het eerste waar ik aan moest wennen was dat ik mijn eigen kleding moest uitzoeken.”
Na vijftien jaar in dienst te zijn geweest als onder andere chauffeur in de Landmacht besloot Wilfred in december 2007 om zijn baret aan de wilgen te hangen: “Ik kwam op een leeftijd waar je eigenlijk een beetje te oud wordt voor de taak die ik had bij defensie. Ik had nog wel voor vijf jaren mogen bijtekenen, maar heb toen besloten dat niet te doen.” Tijdens zijn tijd in de Landmacht is hij uitgezonden naar verschillende oorlogssituaties in landen als Bosnië, Irak en Afghanistan. Eenmaal uit dienst moest Wilfred wennen aan het ‘burgerbestaan’: “Dat zijn al kleine dingen. Opeens mocht ik zelf bepalen wat ik wilde dragen, terwijl ik anders altijd gewoon zwarte kisten, een gecamoufleerd uniform en een baret droeg. Daarnaast miste ik ook de kameraadschap. Met mijn collega’s kon ik in de nacht wild stappen, maar de volgende ochtend stonden we weer klaar om elkaar te helpen. In de burgermaatschappij heerst er echt een 9-5 mentaliteit waar je elkaar alleen even gedag zegt bij het koffieapparaat. In het leger deelden we lief en leed en lagen we weken naast elkaar in de tent. Dat vind je nergens anders” Af en toe stuit Wilfred op onbegrip vanuit de samenleving: “Met verhalen over mijn uitzending zal niemand begrijpen, behalve de jongens die toen naast mij stonden. Voor anderen is het gewoon een verhaal, terwijl ik dat allemaal zelf heb beleefd. Niemand zal begrijpen hoe het is om onder vuur te liggen. Ze kunnen zich wel voorstellen dat dat heftig is, maar als je dat nooit zelf hebt meegemaakt, dan zul je het niet snappen.” In Nederland probeert het Veteraneninstituut (VI) veteranen te helpen door bijvoorbeeld landelijk en regionaal veteranendagen te organiseren en inloophuizen te realiseren. Daar kunnen veteranen elkaar ontmoeten en met elkaar praten over hun ervaringen. Vorig jaar bezocht Wilfred voor het eerst zo’n veteranendag, in Drachten. “Het ontbreken van de kameraadschap die je hebt bij defensie, dat is een leegte die je niet kan opvullen. Geen vriend, collega, familielid of partner zal dat kunnen. Het is een aparte en unieke vorm van broederschap die je nergens anders tegenkomt. Als ik tijdens veteranendagen weer oud-collega’s tegenkom, dan wordt die leegte een klein beetje gevuld. Daarom is het zo belangrijk dat deze dag wordt georganiseerd. Daarnaast regelt het VI nog veel andere dingen. Afgelopen periode vroegen zij bijvoorbeeld aan alle veteranen hoe ze hen konden helpen tijdens de corona-crisis. Wilfred besloot hen te mailen: “Op 22 april is mijn zoon geboren en door corona kon er natuurlijk maar weinig bezoek komen. Ik vroeg VI of ze misschien ook iets konden doen ter ondersteuning, gewoon iets waardoor wij wisten dat ze aan ons dachten. Nou dat hebben we geweten! We werden overstelpt met kaartjes vanuit heel Nederland. Dagelijks kregen we een hele stapel. Dat was zo gaaf!” Volgens Wilfred kan de overheid nog wel meer doen om veteranen te helpen: “Soms komen jongens lichamelijk of geestelijk gewond terug naar huis. Zij hebben gestreden voor vrijheid en vervolgens moeten ze wachten op hulp. Ze krijgen bijvoorbeeld niet gelijk hun invaliditeitspensioen of komen in een wachtrij voor maatschappelijk hulp. Ik denk dat de overheid hen veel meer en veel sneller moet helpen. Als je dit werk gedaan hebt, als je je veiligheid en vrijheid op het spel hebt gezet voor ons land, dan zou het niet zo mogen zijn dat je moet wachten op de overheid.”