“Het is hard aanpoten geblazen”
DRACHTEN - Het beroep van vrachtwagenchauffeur is geen roeping of lang gekoesterde droom geweest voor Ruben-Jan Oort (30) uit Drachten. Maar het bevalt. Jarenlang rijdt hij door heel Europa, maar wil dat nu niet langer. Hij wil meer thuis zijn om te genieten van zijn rol als kersverse vader. In verband met de dag van de vrachtwagenchauffeur zet Rondom Drachten een chauffeur in het zonnetje. Want zonder vrachtwagenchauffeurs staat ons land en feitelijk dus ook de economie stil. Dus bij deze: dankjewel.
Eigenlijk wil Oort militair worden. Onderofficier om precies te zijn. Hij heeft het al helemaal uitgestippeld, maar als er door de crisis in 2008/2009 een aannamestop is, moet hij een alternatief bedenken. Via het uitzendbureau doet hij allerlei baantjes tot hij met een 0-uren contract op een vuilniswagen terechtkomt als bijrijder. “Dat beviel van beide kanten zo goed, dat ik op een gegeven moment gevraagd werd om chauffeur te worden. Ik haalde mijn vrachtwagenrijbewijs en mocht zelf mijn routes gaan rijden. En deed dat met veel plezier.”
Het besturen van een grote truck ligt hem en dus besluit hij de stap naar de vrachtwagens te maken. Hij gaat internationaal rijden en vervoert allerlei soorten vracht. “Van kipproducten tot bloemen. Je krijgt dan met allerlei verschillende takken van vervoer te maken. Zoals met koeltransport voor bloemen. Met zulke ritjes was ik twee weken van huis. Dan kwam ik vaak vrijdag op zaterdagnacht thuis en moest ik zondagavond alweer klaar staan voor vertrek.” Terugkijkend noemt hij het een mooie, maar ook intensieve tijd. “Maar daar groei je uit. Toen ik mijn vrouw leerde kennen, was de lol van het lange weg zijn er al snel af.”
Volgens de chauffeur bestaat er een romantischer beeld bij het werk als internationaal vrachtwagenchauffeur dan het in werkelijkheid is. “Natuurlijk kom je overal en zie je veel. Maar vergeet niet dat daarvan heel veel snelweg is en dat het echt aanpoten geblazen is.” Als vrachtwagenchauffeur moet je je houden aan de rij- en rusttijden volgens de Europese verordening en Nederlandse wetgeving. Het is niet altijd even makkelijk om al die regels goed toe te passen. “Ik vergeet nooit meer dat ik net gelost had en mijn verplichte 24-uurs rust moest nemen. Maar ik zat in een bos in Duitsland en had bijna geen eten meer. Er was geen restaurant in de buurt dus heb ik via sms'jes mijn ouders kunnen inlichten en die hebben zo eten voor mij besteld.” Sindsdien gaan er altijd magnetronmaaltijden mee op reis. Lachend: “Zo’n hachelijke situatie overkomt mij niet nog een keer.”
Sowieso wil hij niet meer zo lang van huis zijn. Iets wat hij ook bij zijn werkgever heeft aangegeven. Maar door interne veranderingen wordt hij toch steeds voor lange overnachtingsritten ingepland. “Eén nachtje is niet zo erg, maar een hele week wil ik niet meer. Vooral de laatste weken zorgt dat voor stress onderweg. Oort is bang de bevalling van zijn vrouw te missen en dus neemt hij rond de uitgerekende datum vrij om zeker te zijn dat hij thuis is. “Dat gaf me een beetje zekerheid in een toch al spannende tijd. Verder ben ik met mijn werkgever aan het kijken naar een definitievere oplossing. Misschien dat ik voor een ander bedrijf alleen nog maar dagritjes ga doen. En anders ga ik iets compleet anders doen.”
Wat hij ergens ook jammer zou vinden, want hij geniet nog altijd van het besturen van zo’n enorm kolos. “Het is een kunst om met zo’n grote auto te rijden. Het is een groot apparaat en met haren en snaren lukt het me altijd om de wagen goed in te parkeren. En juist dat inschatten of en hoe het past, is super leuk.”