'Door corona is het werk niet meer zo leuk'
HEERENVEEN - Als klein kind droomt Steven Huizinga (31) uit Drachten er al van om vrachtwagenchauffeur te worden. Werkzaam voor Van der Wal transport uit Heerenveen is hij veel op pad. In verband met de dag van de vrachtwagenchauffeur zet Rondom een chauffeur in het zonnetje. Want zonder vrachtwagenchauffeurs staat ons land en feitelijk dus ook de economie stil. Dus bij deze: dankjewel.
Huizinga waardeert de extra aandacht. Niet voor hem in het bijzonder, maar om zijn beroepsgroep een steuntje in de rug te geven. Want ze hebben het moeilijk. Vanwege corona-maatregelen zijn de vrachtwagencafé’s dicht en is een toiletbezoek tegenwoordig een enorme uitdaging. Zelfs bij vaste klanten kan hij niet meer terecht. Ja, als ze een dixie op het terrein hebben staan. Anders moeten ze de natuur opzoeken om hun behoefte te doen. “Schandalig eigenlijk. De vakbond zou er meer werk van moeten maken, want het werk wordt er niet alleen minder leuk door. Het wordt ons echt lastig gemaakt.”
Eigen magnetron
En dat zegt hij niet omdat hij door de restricties niet meer aan een stamtafel kan zitten om te eten. “Het meest vervelende is dat je nu geen zekerheid meer hebt of je ’s avonds wel ergens kunt eten en douchen.” Na een lange werkdag is dat toch een relaxmomentje voor de chauffeurs: nu zijn ze noodgedwongen op hun cabine aangewezen. “We zitten letterlijk de hele dag in de auto. Ook om te eten.” Van der Wal heeft de trucks uitgerust met een magnetron, zodat de chauffeurs in ieder geval een warme maaltijd hebben. “Eigenlijk doen we daar alles, maar we zijn niet zielig hoor.” Met een beetje Netflixen op zijn telefoon komt hij de avond wel door, maar avond aan avond afgezonderd doorbrengen blijft pittig.
Iets dat hij niet kan bevroeden wanneer hij op zijn achttiende zijn vrachtwagenrijbewijs haalt en op pad mag. Hij leeft zijn droom, maar merkt al snel dat er meer bij komt kijken dan de vrachtwagen van A naar B brengen. “Zo was ik bijvoorbeeld nog nooit in Duitsland of België geweest. En nu moest ik daar alleen heen.” Even twijfelt hij: gaat dit wel wat worden? Maar al snel krijgt hij het onder de knie en ontdekt hij waar hij zijn moet om te douchen of te eten.
Inmiddels is Huizinga getrouwd en vader van twee kinderen. “Die mis ik als ik onderweg ben. Maar tegelijkertijd weten zij niet beter en ik ook niet. Natuurlijk vraag ik me wel eens af of ik dit mijn hele leven lang wil blijven doen. Ook omdat ik de kinderen zo weinig zie. Maar dan zegt mijn vrouw terecht: zie je jezelf al in een fabriek werken? Ik zou de vrijheid die ik nu heb, enorm missen.” Daarnaast moet hij altijd omschakelen als hij na een week werken op vrijdag thuis komt. “Dan hoor ik buiten de kinderen al door het huis gieren. Omdat je dan vijf dagen alleen bent geweest, is die drukte wennen. Maar tegelijkertijd ook hartverwarmend.”
Zijn werkweek begint maandagochtend om 4.00 uur en eindigt vrijdagavond tussen 19.00 en 20.00 uur. In de tussentijd maakt hij een rondje Duitsland, Luxemburg, België en Nederland, met allerlei metalen en oud ijzer in zijn container. “We hebben veel vrijheid. Natuurlijk zijn er boordcomputers, maar als je een keer tien kilometer om wil rijden om naar een bepaald chauffeurscafé te gaan, is dat geen probleem. Zolang je er geen gewoonte van maakt.” Bij veel andere bedrijven is dat uit den boze. Huizinga: “De mannen van Van der Wal zijn een stel boerenjongens die een transportbedrijf zijn begonnen. Dat is ze bijzonder goed gelukt, maar ze laten het succes niet boven de kop stijgen. Ze kennen zelfs mijn kinderen, om maar aan te geven dat je hier geen nummer bent. En dat is geweldig. Zo’n baas vind ik nooit meer.”