Wat ik van 'onze mafkees Milo' leerde
Vorig jaar besloten mijn ouders dat het tijd was voor een nieuw harig gezinslid en dat werd Milo. Destijds was hij nog een ontzettend schattig bolletje goudwitte wol. Wij dachten allemaal, leuk, een Golden Retriever, zo'n Air Buddy, zo'n blinde geleidehond, hoe moeilijk kan het zijn? Djesto, onze andere hond, is keurig opgevoed en kan een heel arsenaal aan belangrijke en minder belangrijke kunstjes. Dat zou ons vast wel een tweede keer lukken, zeker nu alle gezinsleden wat ouder zijn. We hadden het mis.
Milo bleef maar groeien en werd een uit de kluiten gewassen reu van 40 kilo die we vaak 'tank' of 'banjer' noemden. Superlief en gevoelig, maar wat kon hij ook een klojo zijn. Een lompe goedzak, maar ook goedzakken kunnen onbedoeld kinderen heel erg bang maken, zeker als hij als een idioot achter ze aanrent om te spelen. Ik zou er ook keihard vandoor gaan als ik achtervolgd wordt door een hond ter grote van mijzelf. Daarnaast had hij de slechte gewoonte om op je te springen en op je handen en armen te 'kauwen' als er iets gebeurde wat hem niet aanstond of wat hij niet begreep. Mouthing, heet dit in het Engels, een niet-agressieve handeling dat desalniettemin erg pijnlijk kan zijn. Goed, deze hond kregen we dus 1,2,3 niet in het gareel en daarom besloot ik met hem op hondentraining te gaan.
Nou moet je niet denken dat dat een makkelijke stap was. De eerste trainingen waren een hel voor mij. Milo's gedrag was nog tien keer erger tijdens de training en we stonden, zonder te overdrijven, hartstikke voor gek. Ik kon wel janken. Het was fysiek zwaar en mijn armen zaten onder de blauwe plekken. Een mede-cursist vroeg me, na een rampzalige uitvoering van het commando 'volg', of hij dat 'altijd zo doet'. Tranen schoten in mijn ogen, eventjes kon ik onze Milo wel afschieten. De les daarna viel het kwartje bij Milo. Als een volleerde gehoorzame huishond volgde hij mij, niet aan de lijn trekkend en vooral, niet springend en bijtend.
Hij is nog steeds niet perfect. Bij de cursus sjeesde hij regelmatig als een maniak over het oefenveld, dwars door andere groepjes heen. Hem te pakken krijgen is nog een hele oefening. Denk ook maar niet dat hij zomaar een speeltje los laat, of dat hij altijd blijft of komt wanneer je hem roept. We blijven oefenen en sinds kort ga ik naar een nieuwe cursus, Gehoorzame Huishond 2, om zijn gedrag nog wat bij te schaven. Ook daar gaat niet alles goed, maar het is een proces, waar je beide doorheen moet. Iets leren gaat nooit in één keer, zeker niet als je een mafkees bent als Milo, maar uiteindelijk komen we er wel, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar je moet er wel wat voor doen, dat heeft Milo mij wel geleerd.