Column Melissa: Uit de kast komen is niet alleen bevrijdend voor jezelf, maar ook voor anderen

Ik ging laatst met vriendinnen naar een concert van een queer (niet hetero) artiest. Dat doe ik graag, want de sfeer is meestal goed en meestal zie je dat queer artiesten ook veel queer fans hebben en dat verbroederd. Ik kan me voorstellen dat het een beetje vergelijkbaar is met voetbalfans in een stadion; je weet dat de mensen om je heen óók juichen voor jouw team en dat je van hen niets hoeft te vrezen. 

Ik was daar met twee vriendinnen, beide ook queer, en omdat we best vroeg waren (een voordeel van met krukken moeten lopen) raakten we aan de praat over onze coming-out. Op mijn zeventiende kwam ik erachter dat ik op vrouwen val. In de huidige maatschappij is dat niet persé gek, maar destijds was dat best jong. Er was in ieder geval nog niemand anders in mijn omgeving uit de kast. Dat zorgde ervoor dat ik mij best wel alleen voelde. Ik had het gevoel dat niemand anders met dat soort gevoelens worstelde en dat ik die helemaal in mijn eentje moest uitzoeken. Verliefd worden was opeens niet meer ‘leuk maar ook spannend’, maar meer ‘ik hoop dat ik niet al mijn vrienden kwijt raak als iemand hierachter komt’. Mijn eigen geaardheid ontdekken voelde als een straf, een enorme last op mijn schouders die ik met niemand kon delen.

Vier jaar later, als jonge twintiger, kon ik eindelijk mijzelf accepteren. Mijn ouders waren op de hoogte, ik durfde er met (sommige) vriendinnen over te praten en ging voor het eerst daten met vrouwen. Toen ik bij Expreszo ging werken, een magazine voor queer-jongeren, voelde ik eindelijk geen schaamte meer. Ik durfde dat deel van mijzelf te omarmen en te uiten en voelde mij vrij, maar de littekens zaten er nog. Ik was die afgelopen vier jaar niet vergeten, die onzekerheid en pijn die ‘anders-zijn’ met zich meebrengt, dat had me ook getekend. 

Rond die tijd kwam een vriendin van mij ook uit de kast. Van een afstand leek het net alsof zij dat gewoon zo maar had geaccepteerd. Dat ze gewoon ‘s ochtends wakker was geworden, uit bed was gestapt, dacht ‘ik val op vrouwen’ en dit toen aan de wereld vertelde. Ik vond dat zo oneerlijk. Een reactie vanuit mijn eigen pijn en nu zou ik het iedereen gunnen om daar zoals zij mee om te kunnen gaan. 

We kunnen er nu samen om lachen, zo in de aanloop van dat concert. Gekscherend zeg ik dat ik haar een beetje opgevoed heb in de queer-wereld. Op haar beurt heeft ze een andere vriendin ook weer bij de hand genomen toen zij worstelde met haar geaardheid. Nu zitten we met z’n drieën bij een artiest die twee jaar geleden uit de kast kwam, alle drie queer, met een ander verhaal en op een ander moment in dat proces. Ik zeg dat ik het mooi vind zo, dat ik iemand kon helpen en zij dat weer voor iemand kon zijn. “Wie had jij dan?” Vraagt ze. “Niemand,” lach ik, maar ergens doet dat ook pijn. Ik had inderdaad heel lang niemand en pas toen ik andere LHBT’ers ontmoette lukte het mij om mijzelf te accepteren.  

Als je je afvraagt waarom mensen uit de kast komen, denk dan aan mijn verhaal. Uit de kast komen is niet alleen bevrijdend voor jezelf, maar ook voor anderen.

Melissa Wijnja is journalist bij RondOm Vandaag. In haar columns schrijft ze over dingen die haar opvallen of raken. Ze zet u graag even aan het denken.